Het wordt een beetje een cliché, maar WAT VLIEGT DE TIJD!!! Ik weet niet waar de dagen blijven, maar ze vliegen met weken en maanden tegelijk voorbij. En nu ineens zitten we al in onze laatste week.
Het was weer genieten de laatste tijd. De winter weer voorbij en de lente begonnen. Aan de temperatuur merk je dat nauwelijks en aan de altijd blauwe lucht is ook weinig af te lezen. Maar de dagen worden wel wat langer, de enkele loofboom die hier staat gaat bloeien en ook de temperatuur wordt langzaam wel iets warmer (waar we in de winter altijd een voor-de-zekerheid-vestje meenemen en vrijwel nooit aan hebben, durven we die nu in de lente echt wel thuis te laten).
En waar je het verder aan merkt is dat de Amerikanen niet meer zo in de ban zijn van het flu-season. De borden met 'flu-shot here' zijn weer weg en het gesprek gaat niet steeds maar weer over hoe vervelend het flu-season toch is, hoe lastig als je steeds moet hoesten, hoe moeilijk om je kinderen daar tegen te beschermen, enz, enz. En de moraal van het verhaal is altijd hetzelfde: wat zouden we toch zonder flu-shot (griepprik) moeten!
Ook bij Benthe op de opvang werd er veel aandacht aan besteed. De Aziaten (en dat zijn er hier heel veel) brengen hun kinderen met mondkapjes naar school en in de klas wordt aandacht besteed aan dat je vaak je handen moet wassen, je hand voor je mond moet houden als je moet hoesten en hele knutselwerkjes worden geweid aan hoe germs op je handen kunnen komen en hoe je daar weer van af kunt komen. Allemaal onder het mom van 'Let's beat the flu-season'!
En om te voorkomen dat al die germs zich maar ongecontroleerd verspreiden hebben ze bij de kinderarts 2 wachtkamers; 1 voor als je ziek bent en 1 voor als je alleen voor controle komt of inentingen oid. En aan de zieke kant zit iedereen dan ook met een mondkapje voor (ook als je voor een blaasontsteking komt...).
Maar goed, we hebben ons er weer doorheen geslagen (en dat zonder flu-shot in deze familie, ssssttt, niet verder vertellen...).
Het is nog altijd genieten van de 'dagelijkse' dingen. Doordeweeks spelen we veel met vriendinnetjes en in het weekend gaan we er altijd op uit. Gewandeld in een aantal parken die we nog niet gezien hadden en veel naar het strand. Dat verveelt nooit, wat gaan we dat missen!
Weer of geen weer, het strand is altijd fijn!
Spelen met vriendjes en vriendinnetjes
Happy family...
Met de eindstreep in zicht komen we nog steeds dingen tegen in de categorie 'verbaas en verwonder je'. Maar anderzijds zijn we toch ook al wel behoorlijk ingeburgerd.
Zo hadden we Valentijnsdag. Vorig jaar werden we een beetje overrompeld door de enorme hoeveelheid goodiebags waar Benthe die dag mee thuis kwam. Gevuld met allerlei rommel dat of heel zoet smaakt of heel veel herrie maakt. Alles in de vorm van hartjes met lieve briefjes erbij van 'friends' uit haar groep. Wij hadden geen idee dat dat het gebruik was dus Benthe had die dag niks om uit te delen. Gelukkig was ze nog maar 2 en heeft ze er niet veel van gemerkt... Maar dat moest dit jaar natuurlijk anders. Dus na beraad met andere expat moeders hebben we dit jaar ook voor Benthe dingetjes zitten knutselen om uit te delen. Geen goodiebags vol met ellende, maar leuke stickervelletjes met een lief briefje, schattig strikje, enz. We blijven toch Hollanders... En Benthe vond het geweldig!
Overigens komt ze niet alleen na Valentijnsdag met dat soort goodiebags thuis, maar ook vaak na verjaardagen van kindjes. Als je op je 3e verjaardag al hele tassen met kadootjes aan de hele klas uitdeelt, snap ik dat je op je 16e wel uit komt op zo'n over de top sweet-sixteen-party!
Wat me verder nog vaak verbaast is de uitspraak 'it's the law'. Die kom je overal tegen waar ze je op een recht of een plicht wijzen, maar ook waar ze je aanspreken op een fatsoensnorm of wijzen op veiligheid in het verkeer oid. In Nederland staan borden langs de weg die je wijzen op de gevaren van te hard rijden of zonder autogordel rijden en dreigen dat je dan niet veilig thuis komt. Of je wordt vriendelijk verzocht te denken aan de veiligheid van de wegwerkers. Hier roepen ze alleen maar 'it's the law!'.
En in winkels en apotheken ed staan soms bordjes die je wijzen op de fatsoensnorm dat ze je liever niet telefonerend te woord staan. Hier staat ook dat alleen aangegeven als 'it's the law' dat we je niet hoeven te helpen als je aan het telefoneren bent (hebben ze daar echt een wet voor..??). Maar toppunt op dit gebied was wel een folder die ik mee kreeg over borstvoeding geven in het openbaar. In plaats van wat vriendelijke tips en bemoedigende woorden bestond die hele folder uit de wettekst die aangeeft dat je als moeder het recht hebt om waar je maar wilt je kind te voeden en dat niemand je dan weg mag sturen. Ook daar is een wet voor dus...
En tot slot ook nog een schrijnende situatie die goed in deze categorie past. Wat hebben we ons daar over verbaasd... De juffrouw van Benthe heeft nierkanker. Ze heeft in november een zware operatie ondergaan en kreeg de afgelopen weken chemokuur. Het is al heel wat dat ze dus blijkbaar goed genoeg verzekerd is dat ze die behandelingen kan ondergaan, want dat zijn veel Amerikanen niet eens. Maar het schokkende aan deze situatie is dat ze al die tijd heeft doorgewerkt. Na de operatie is ze 6 dagen thuis geweest en was al weer aan het werk terwijl ze fysiek nog vrijwel niks kon. Maar langer thuis blijven dan strikt noodzakelijk is echt niet haalbaar, want dan zit ze al die tijd zonder inkomen. Dus ook nu ze de chemokuur kreeg heeft ze al die tijd (op een paar verzuimdagen na) doorgewerkt. Regelmatig kon je van haar gezicht aflezen hoe ontzettend beroerd ze zich voelde en toch stond ze daar lief te zijn tegen de kinderen. En er zijn binnen de school zelfs verschillende initiatieven geweest om geld voor haar in te zamelen en haar op die manier te helpen deze ziekte te verslaan.
Vaak voeren we in Nederland de discussie in hoeverre de werkgever financieel op zou moeten draaien voor verzuim, rouw, enz. Om maar niet te spreken over de mening die we met z'n allen hebben over de zorgverzekeraars. Maar hier zien we het andere uiterste en dat is echt heel schrijnend. Een jonge moeder met een ernstige ziekte die niet de gelegenheid krijgt om volop tegen deze ziekte te vechten, maar naast de strijd tegen de ziekte ook de strijd tegen de kosten moet voeren. Wat doet dat pijn om te zien...
En nu tijd voor vakantieverhalen. We hebben weer een heerlijke tijd achter de rug. In februari hadden we Peter en Petra en hun dochter Evi een lang weekend op bezoek. Wederom fijn om goede vrienden ons leven te kunnen laten zien en de leuke dingen van San Diego te laten ervaren. Dus weer een tripje naar Del Mar beach, La Jolla, Point Loma, Coronado, enz. En genoten van de gezelligheid!
Het was nog volop walvissen seizoen en we hebben veel walvissen gezien deze maanden! In La Jolla zitten altijd zeehonden, zeeleeuwen en pelikanen. Maar toen we daar met P&P waren zagen we ook dolfijnen en ook walvissen voor de kust. Een bijzondere ochtend dus!
Na het bezoek van P&P kwam onze uitsmijter in zicht. Een vakantie naar Costa Rica! Wat een mooi land! We hebben echt enorm genoten. Hoewel het nog best een onderontwikkeld land is kan je er prima met kinderen rondreizen. Er is prachtige natuur en ze hebben wel goed begrepen hoe je daar aantrekkelijke toeristische plekken van kunt maken. De wegen zijn weliswaar niet al te best, maar met een 4WD goed te rijden, de afstanden zijn niet groot en het land is waanzinnig mooi om door heen te reizen!
Het was hoogseizoen maar het was er niet bezaaid met toeristen. En wat ons vooral heel positief heeft verrast is hoe vriendelijk de mensen zijn. Super behulpzaam als je ze iets vraagt. En als je niks vraagt krijg je een vriendelijke lach en laten ze je verder met rust. Geen opdringerige verkopers of mensen die het toerisme op een vervelende manier uitbuiten. Maar gewoon super vriendelijke mensen die trots zijn op hun land en je daar graag van alles van willen laten zien en over willen vertellen, mits je er zelf naar vraagt. En ze zijn gek op kinderen!
En verder was er een heel groot park met allerlei soorten dieren (vlinders, kolibri's, apen, kikkers) en 5 enorme watervallen. Echt enorm... Misschien ken je dat teleurstellende gevoel dat je wel eens hebt als je in een reisgids iets hebt gelezen over een prachtig park met indrukwekkende watervallen. Dan sta je daar en blijkt het een klein stroompje met een paar bomen er omheen te zijn. Maar in Costa Rica is alles echt zo mooi als ze het in de reisgids hadden omschreven, of misschien nog wel mooier. De watervallen waren in ieder geval zo groot dat we ze niet eens fatsoenlijk op de foto konden krijgen. Het bulderende geweld waarmee dat water naar beneden komt is al niet te omschrijven, laat staan vast te leggen. Ja, indrukwekkend dus, dat moeten jullie dan maar gewoon van ons aannemen.
 |
| De krater van de Poas vulkaan |
 |
| Poor men's umbrella |
 |
| Ons hotel leek wel een klein paradijsje... |
Onze tweede locatie was La Fortuna. Net als in Poas was ons hotel ook hier weer een klein paradijsje op een plek waar je het helemaal niet zou verwachten. Vanuit La Fortuna zijn we naar de Arenal vulkaan geweest. Dat is een vulkaan die een aantal jaren geleden nog actief was (dan kon je 's avonds vanuit een van de vele hotsprings de lava zien stromen), maar inmiddels is gaan slapen. Het park er omheen met uitzicht op de indrukwekkende berg is nog steeds heel mooi, maar we vragen ons wel af hoe dat er over 10 jaar bij zal liggen. Het enige paadje door het dichte bos was al behoorlijk afgetrapt en verder is er eigenlijk niet zo heel veel meer te doen in die omgeving. De wandeling over dat ene paadje is nu in ieder geval nog wel heel mooi, door een dicht bos naar een mooi uitzichtpunt.
De tweede dag in La Fortuna hadden we tropische regen en dat duurde ook de hele dag. De temperatuur was wel lekker, dus we konden met Benthe wel naar buiten, maar met Anouk is dat niet echt fijn. Dus 's ochtends zijn Bart en Benthe een wandeling gaan maken over hanging bridges door het regenwoud en ben ik met Anouk thuis gebleven. 's Middags hebben we nog een korte wandeling gemaakt naar wederom indrukwekkende watervallen in de buurt.
 |
| Tropisch weer... |
De derde locatie was Monteverde. De hoteleigenaar in La Fortuna waarschuwde ons al dat dit de slechtste weg zou worden die we ooit hadden gezien. En daar had hij wel een beetje gelijk in... Een paar uur lang hobbel de bobbel over inderdaad slechte onverharde wegen. Het schijnt dat ze dat zo laten om te voorkomen dat er te veel touringcars vol toeristen naar dat gebied komen. Maar gelukkig hadden wij een 4WD auto met een ex militair als bestuurder, dus we kwamen veilig aan. Was die defensie opleiding toch nog ergens goed voor! En zo was het eigenlijk wel een leuke rit.
Bij aankomst bij ons huisje zei de eigenaar meteen dat we even buiten moesten gaan kijken want er hing een luiaard in de boom! En precies toen wij op luiaard-jacht gingen begon hij te bewegen (dat is zeldzaam bij een luiaard) en konden we hem van alle kanten bekijken. En daar heb je alle tijd voor, want ze bewegen echt nog langzamer dan een slak in de treuzel-stand.
 |
| Hallo meneer de Luiaard... |
 |
| Welk deel kon je nou ook alweer eten...?? |
In het Monteverde cloud forest besloten we met een gids op pad te gaan zodat we meer kans hadden om mooie beesten te zien. En dat was een goede keuze! We hadden een enthousiaste gids die ook alle tijd nam om Benthe alles te laten zien door zijn verrekijker. En voor Benthe wordt zo'n wandeling dan ook veel leuker! Steeds stil zijn voor de beestjes en dan met een zaklamp op zoek, en dan....jaaaaa, daar zit ie! Ik denk dat ze de helft niet daadwerkelijk heeft gezien, maar ze vond het maar wat spannend! En ook voor ons was het leuk met zo'n enthousiaste gids. Wij zijn eigenlijk helemaal niet zulke vogel liefhebbers, maar als je achter zo'n gepassioneerde man aan loopt op zoek naar de meest bijzondere (dat heeft hij ons in ieder geval doen geloven) vogels wordt het steeds leuker.
 |
| Op beestjesjacht... |
in het regenwoud...
Costa Rica is het land van de koffie en cacao. En omdat we ook wel eens behoefte hadden aan iets anders dan regenwoud met bijbehorende beesten hebben we een koffie- en cacao- plantage bezocht en weten we nu dus eindelijk waar dat lekkere spul allemaal vandaan komt!
Daarna door naar Samara aan de westkust. En weer zo'n mooi plekje! Een wat je noemt 'pittoresk' hotelletje met een fijn zwembad. We kregen een kamer aan het zwembad en dat was heerlijk. Het was daar bloedheet en we hadden al zo veel dagen rondgesjouwd dat we heerlijk 2 dagen aan het zwembad hebben gezeten. Anouk lag lekker in de koele kamer en wij zaten voor de deur en daarmee ook meteen aan het zwembad. Het was een Italiaans hotel en eindelijk hadden we ook eens lekker eten... We gingen even op pad om aan het tropische strand te lunchen en verder hebben we daar niet veel gedaan.
  |
| Over paradijsjes gesproken... |
Na die relaxte dagen weer verder op pad naar Manuel Antonio. Ook aan de kust en ook bloedheet... Dit was het meest toeristische plekje dat we hebben gezien deze vakantie. We hadden een hotel naast de ingang van het national park dus we hadden verder niet veel last van de drukte om er te komen en te parkeren ed. Het park zit vol met apen, wasberen, leguanen en andere mooie beesten. Daar hadden we geen gids voor nodig om die te zien. In het park zit een prachtig tropisch strand en daar lunch je gewoon tussen de apen en de wasberen (en de andere toeristen...). Ook daar was het heel warm, dus na een korte wandeling zijn we verder op het strand gebleven.
's Middags kwamen we terug op onze hotelkamer en zagen we even laten vanuit onze kamer nog 2 toucans zitten en een kudde apen rennen en spelen. Dat was misschien wel mooier dan alles wat we in het park hadden gezien!
 |
Toucans en apen voor het raam van onze hotelkamer....
Helaas was Bart de laatste dag van de vakantie ziek, dus toen hadden we als afsluiter een Mama-Benthe-zwembad-puzzel-voorlees-dag bij het hotel. En 's avonds zijn Benthe en ik samen uit eten geweest. Benthe vond het fantastisch!
Gelukkig was Bart de volgende dag weer beter. Maar toen was de vakantie al weer voorbij. Terug naar San Jose en daarna na een heerlijke vakantie weer thuis in San Diego! En weer thuis betekende in dit geval weer voorbereiden op het volgende bezoek! Op 31 maart stond mijn lieve vriendin Catelijne hier op het vliegveld. Na een paar dagen sightseeing in en om San Diego zijn we samen een lang weekend naar Joshua tree national park geweest. Bart en Benthe gezellig samen thuis en wij met Anouk lekker hiken in Joshua tree en in Mount San Jacinto state park.
In San Diego zijn we ook nog naar de dierentuin geweest, want Catelijne moest natuurlijk wel haar geliefde pandabeer in het echt zien. Een droom die uitkwam! Ze ging er zelfs 2 keer voor in de rij staan om het beessie te bewonderen. Ik denk dat ze vriendjes zijn geworden.
Het was heerlijk live bij te kletsen en Catelijne hier alles te kunnen laten zien. Natuurlijk te kort, maar we zien elkaar gauw weer in Nederland!
 |
| Voeden on top of the world! |
Met onze meiden gaat het allemaal heel goed. Benthe danst en zingt er op los, heeft het heel leuk op school (krijg nu al buikpijn als ik er aan denk dat ze daar over 2 weken afscheid moet nemen...). En Anouk is een blije baby. De laatste weken heeft ze ons wel wat meer op de proef gesteld met veel huilen, maar ja, dan weten we tenminste dat ze dat ook kan! We hebben haar veel in de draagzak of de kinderwagen overal mee naar toe genomen en dat gaat prima. En voeden in de buitenlucht zijn we inmiddels helemaal gewend.
Helaas blijkt Anouk wel heupdysplasie te hebben en moet ze daarvoor een aantal maanden een spreidbroekje aan. Gelukkig lijkt ze daar zelf weinig last van te hebben!
Op Bart zijn werk loopt het nu echt op z'n eind. Hij is nog wel druk met afronden en overdragen maar verder is het wel klaar. In Nederland is inmiddels na veel bureaucratische hobbels zijn nieuwe functie bevestigd. Als we terugkomen wordt hij 'Pammer'. Wat dat precies is zal hij jullie zelf nog wel eens uitleggen! Maar hij is er in ieder geval erg blij mee.
En dat was het dan... Inpakken en wegwezen!
De spullen staan klaar voor de verhuizers, de laatste dansles is geweest, de laatste werkdag en laatste schooldag in zicht, afscheidsetentjes gepland, de paspoorten liggen klaar en de eerste tranen al gelaten....
We gaan met dubbele gevoelens weg. Zin om naar Nederland te gaan, daar ons leven weer op te bouwen en iedereen die ons lief is weer om ons heen te hebben. Maar wat gaan we het hier missen. Het relaxte leven, het mooie weer, de lieve mensen... En nu het einde echt in zicht is is het schipperen tussen alles geregeld krijgen voor de verhuizing en tussendoor ook nog zo veel mogelijk genieten van alles wat we hier zo gaan missen.
We gaan naar huis met een berg aan fantastische herinneringen en vol goede moed om er in Nederland weer iets moois van te gaan maken!
Tot gauw!
Veel liefs
