Vakantieverhalen

HAPPY NEW YEAR!!!!

Benthe's beachparty!

De laatste maand van 2013 was een echte feestmaand. Na Sinterklaas hadden we Benthe haar verjaardag een beetje uitgesteld tot zaterdag 14 december. We hebben het gevierd met een kleine beachparty. Het was heerlijk weer en met allemaal gezellige mensen om ons heen hebben we lekker gepicknickt, hollandse appeltaart gegeten, gespeeld, geschommeld, gevoetbald en heeft Benthe heeeel veel leuke kadootjes uitgepakt. En ze was de hele week daarvoor nog verwend met vertraagde Sinterklaas kadootjes uit Nederland en de hele week daarna nog met vertraagde verjaardagskadootjes uit Nederland!
Niet zo gek dat ze het allemaal niet kon volgen en nog uitgebreid Sinterklaasliedjes zong toen de beste man al lang terug naar Spanje was en ze bij elk verjaardagskadootje nog dacht dat Piet het gebracht had. Nou is het ook best lastig uitleggen dat Sinterklaas weer naar huis is als er nog wel zo'n man in een rood pak met een witte baard overal opduikt. Maar die heet dan ineens de kerstman!

Mijn verjaardagskado!

En toen we thuis kwamen werd ik er ineens nog even aan herinnerd dat het ook onze 1-jarige trouwdag was. Ik kreeg de opdracht om iets moois aan te trekken en om half 5 klaar te staan met een ingepakte logeertas voor Benthe. Nooit geweten dat ik met zo'n romantische man getrouwd was! Met dank aan Teun en Natasja die al voordat Bart er over had nagedacht een logeerplek voor Benthe hadden aangeboden. Dus wij hebben samen heerlijk gegeten bij hotel Coronado.
En nu maar wachten op een romantische uitbarsting van Teun, zodat hun kindjes bij ons kunnen logeren...

De week daarna zijn we op vakantie gegaan. Ik hoor jullie denken: VAKANTIE???? Jullie hebben toch de hele tijd vakantie daar??? Ja, tot op zekere hoogte klopt dat. Maar dit was zo'n vakantie dat we ook echt de hele auto hebben volgepropt met veel te veel spullen en een heel eind hebben gereden. En wat is het dan een ongelooflijk mooi land!

We zijn eerst naar Yosemite national park gereden. We hadden er voor gekozen om een hotel te nemen in het park. Hartstikke duur, dus we hadden hoge verwachtingen. Helaas is de prijs-kwaliteit verhouding daar bijzonder ver te zoeken en stelde het niet zo veel voor. Je betaalt duidelijk alleen voor de locatie. De rest zag er uit als een ooit mooi opgezet complex dat nu jaren later van ellende uit elkaar dreigt te vallen. Daar zagen we dus weer het effect van beheer door de overheid: slecht onderhouden complexen en bijzonder onvriendelijk personeel. Maar goed, we zaten wel op één van de mooiste plekjes van de wereld, dus je hoort ons niet klagen hoor! Alleen kerstavond hadden we ons wel iets anders voorgesteld dan met een slechte Amerikaanse pizza op onze veel te donkere en veel te koude hotelkamer....
Het was verder wel echt kerstsfeer, want er lag sneeuw en het was erg koud. Wel zonnig, dus het verschil tussen in of uit de zon was nogal groot. Maar we waren heel blij met onze wintersportkleren!
Yosemite is adembenemend mooi. Het bestaat voornamelijk uit rotsen in bijzondere vormen en grote watervallen. Ook zijn er bossen met giant sequoia bomen. En 'giant' betekent dan ook echt gi-gan-tisch! De rotsen waren ook 'giant' trouwens. We hebben daar veel gewandeld en ontdekt dat Benthe het hartstikke leuk vindt in de nieuwe draagrugzak bij ons op rug, als we onderweg maar veel liedjes blijven zingen! Dus zo hebben we drie dagen lang zingend rondgesjouwd.

.                                      
         

Giant dus... zoek het kaboutertje... 

Na Yosemite zijn we doorgereden naar San Francisco. Daar hadden we een heerlijk appartement, dus konden we weer lekker genieten van wat luxe en zelf gekookt en gezond eten. San Francisco is een hele gezellige en Europees lijkende stad. Gezellige straten met leuke ouderwetse trammetjes en alles op loopafstand. Een enorm verschil met Los Angeles! En het is heel heuvelachtig, dus steeds loop je weer tegen een heuvel op met de vraag wat daar op de top te zien zal zijn. En negen van de tien keer is het de klim meer dan waard! Dat komt omdat de stad in een baai ligt en je dus vrijwel op elke heuvel op het water, de mooie bruggen en de skyline uitkijkt.
En we hebben de Golden Gate Bridge over gefietst. Een hele leuke ervaring. Wel een pittige workout, enerzijds door de steile heuvel die je op moet fietsen voordat je op de brug bent en anderzijds doordat je op de brug al die andere toeristen met hetzelfde plan moet ontwijken, waarvan 90% gewoon echt niet kan fietsen. Aan de andere kant van de brug ligt een schattig dorpje en daar hebben we de boot weer terug genomen.

Schommelen voor de skyline van San Francisco

Na San Francisco zijn we via de Highway 1 naar beneden gereden. Die weg loopt langs de kust en is bekend omdat hij langs de mooiste kustlijn van de wereld loopt (bron:Wikipedia ik heb het echt niet zelf bedacht...). En dat hebben we gezien! Heel indrukwekkend. Daar kan echt geen gigantische rots of boom tegenop! Nou kan ik heel die kustlijn in woorden proberen te vatten, maar stel je gewoon de mooiste kust voor die je ooit hebt gezien en doe dat keer 100. Of kom zelf kijken en eindig dan voor een kopje koffie bij ons! Het is gewoon echt niet te beschrijven....
Vergezeld door walvissen die in de verte dezelfde route zwommen, wat het geheel dus nog indrukwekkender maakte, zijn we van het ene geweldige uitzichtpunt naar het andere gereden om uiteindelijk uit te komen in Big Sur. Daar zijn we terecht gekomen omdat ooit iemand op het strand tegen ons heeft gezegd dat je daar echt naartoe moet gaan als je de highway 1 doet. We wisten niet meer precies waarom, maar hebben het advies blindelings opgevolgd. En het was zeer de moeite waard. Oudjaarsdag hebben we dan ook genoten van een prachtige zonsondergang op een romantisch strand. En daarna gezellig pannenkoeken gebakken. Dus toen hadden we het een stuk beter voor elkaar dan op kerstavond!
Op 1 januari zijn we verder gereden en hebben we nog overnacht in Santa Barbara. Dat is ook een gezellige plaats die zo in een spaanse omgeving zou passen.

                                                   

Highway 1...

                                     

 

 Big Sur, oudjaarsdag: 

Zandkastelen bouwen tot de zon ondergaat...

                     



En op 2 januari waren we weer thuis na een heerlijke vakantie!
Afgelopen week moest Bart weer werken, Benthe weer naar de opvang en leek het er op dat het bij Make a Wish toch ook echt wel wat gaat worden. Zo was ons 'gewone' leven dus weer begonnen.

Afgelopen weekend had Bart vrijdag een klein hoogtepuntje: we hebben eindelijk de definitieve lease auto gekregen. Een Ford Explorer. Een enorme zwarte tank die nog maar net naast mijn bakkie in de garage past. Oh, en over hoogtepunten gesproken; we hebben ook beiden ons Amerikaanse rijbewijs gehaald! Ook weer een ervaring van een hoop bureaucratisch gedoe en papieren rompslomp en dan ergens tussendoor nog even een theorie- en praktijk examen. Je waant je weer 18... Gelukkig hebben we dat achter de rug.

Zaterdag hebben we een boottocht gemaakt op zoek naar walvissen. Het is nu het seizoen dat de walvissen langs de kust trekken vanuit de koude wateren in Antarctica naar de warmere wateren in het zuiden om daar hun jongen te krijgen. Moet je nagaan, je zal daar even zwanger en wel de halve wereld voor over moeten trekken! Om een half jaar later met je kroost dezelfde weg weer terug te zwemmen. Hoezo nesteldrang..??
Het was prachtig om te zien. Er was er zelfs één die een paar keer onder de boot door zwom om zich nog even goed te laten zien aan alle kanten. Voor Benthe was het wel minder leuk dan de dolfijnentocht van een paar weken geleden, want die sprongen met honderden tegelijk uit het water rondom de boot, een paar uur lang. En nu was het af en toe een grote rug of staart, maar dat interesseert haar natuurlijk niks. En hoewel het zien van walvissen natuurlijk heel bijzonder is, vonden wij eerlijk gezegd de grote hoeveelheid dolfijnen ook wel wat indrukwekkender dan deze paar walvissen. We raken wat verwend....

Hoewel we het gevoel hebben dat we echt wel gewend raken aan het leven hier en de omgang met de mensen kwamen we de afgelopen tijd toch weer een paar rare momenten tegen. In Ghana en Afghanistan voelden we dat beiden als een enorme muur waar je af en toe keihard tegenaan loopt als je weer zo'n totaal onbegrijpelijk cultuurverschil tegenkomt. Ok, het is hier niet zo heel extreem natuurlijk, maar toch wel steeds een soort hekje waar je dan weer even over struikelt. En de ene keer val je dan wat harder dan de andere keer.

Zo had Benthe op de opvang ineens heel erg luieruitslag. En blijkbaar had ik bij de enorme stapel formulieren die we hebben ingevuld bij de aanmelding één formulier gemist; namelijk waar op staat dat ze zalf tegen luieruitslag mogen gebruiken en waar Bart en ik dan beiden voor moeten tekenen. En dan moet je ook nog zelf de zalf meegeven, want uit angst voor allerlei allergieën zullen ze nóóit andere zalf gebruiken dan welke je thuis gebruikt. Al vul je er 100 formulieren voor in. Maar je kan je wel afvragen waarom ik formulieren moet invullen als ze toch gewoon de eigen zalf gebruiken, maar goed...
In dit geval hadden ze dus geen zalf én geen formulier, maar wel een huilend meisje met pijnlijke billetjes. Toen hebben ze met meerdere leidsters overleg gepleegd en nadat ze allemaal de vuurrode billen van Benthe hadden gezien hebben ze gezamenlijk besloten om de directrice er bij te halen. Die vond het er ook erg zielig uitzien en heeft toen schriftelijk toestemming gegeven om een zalfje van een ander kindje te gebruiken. Toen ik Benthe op kwam halen sprintte de assistent van de directrice vanuit haar kantoor naar mij toe met tal van verontschuldigingen. Ik dacht dat er iets vreselijks aan de hand was, want ik wist niet dat 'rash' luieruitslag betekende. Ik zag alleen de bezorgdheid in haar ogen en begreep uit haar verhaal dat ze iets met Benthe hadden gedaan wat ze eigenlijk niet mochten doen.
Grootste vraag is nu: Waarom hebben ze mij niet gewoon even gebeld om het te vragen....?????

Diezelfde vraag hadden we eerder deze week ook al. Alleen toen ging het om onze buren. De organisatie die namens ASML ons huis huurt stuurde ons een mailtje dat de onderburen geklaagd hadden over geluidsoverlast. Enerzijds begrijpelijk, want we hadden zelf ook al eens geconcludeerd dat we zo blij zijn met ons hoekhuis op de bovenste verdieping. De muren zijn hier van karton en als we zelf een beetje stevig door huis lopen trillen de glazen in de kast. Dus we kunnen ons er wel iets bij voorstellen dat onze benedenburen elke voetstap horen alsof er een vrachtwagen langsrijdt. Maar wel bijzonder vervelend dat ze daar ook meteen over gaan klagen natuurlijk.
Aangezien wij van mening zijn dat we niet meer herrie maken dan strikt noodzakelijk wilden we dit wel even uitpraten met de buren. Dus Bart is daar heen gegaan. En toen bleek het een hele sympathieke man die aangaf dat het helemaal geen probleem was, maar dat ze ons alleen even bewust wilden maken van het feit dat ze inderdaad elke voetstap kunnen horen. Tja.... Waarom dan niet gewoon even aangebeld...??? Daar snappen wij echt niks van. Zij gaan dan formeel klagen bij het personeel van ons wooncomplex en ook die komen niet even langs of spreken ons aan als we de post op komen halen. Maar die sturen een formele brief naar de tussenpersoon van ASML. Om gek van te worden!
Maar de grootste verbazing kwam nog een dag later: toen stond ineens de buurvrouw voor de deur met zelfgemaakte koekjes omdat ze het zo nice, great, amazing, fantastic vonden dat Bart even was langs gekomen... Nou, dat is best een hoog hekje om overheen te klimmen kan ik je vertellen...

Er zitten inmiddels huurders in ons huis in Oosterbeek. Toevallig ook een Amerikaans stel. Wat zou ik graag een vliegje op de muur willen zijn om te horen waar zij zich allemaal over gaan verbazen. Waarschijnlijk hetzelfde als wij hier, maar dan andersom. Dat lijkt me zo grappig om te zien.

We wensen jullie allemaal nog een heel gelukkig nieuwjaar en tot de volgende keer!

Veel liefs