De zogenaamde pre-assignment-trip zit er op! Dat betekent een week San Diego om kwartier te maken. En dat is gelukt!
De eerste dagen waren best stressvol. Er kwam zo veel op ons af dat we het wel even benauwd kregen en ons afvroegen of dit plan nou wel zo'n goed idee was. Hoe komen we er op om dit te gaan doen?? Allebei nogal zekerheidszoekers, gehecht aan ons huisje boompje beestje leven, honkvast en heimwee-gevoelig. Goed idee om dan naar de andere kant van de wereld te verhuizen...
Maar uiteindelijk hebben we op dag 1 een huis uitgezocht en wonder boven wonder kregen we uiteindelijk op dag 3 de bevestiging dat we daar ook echt konden gaan wonen! Dat ging allemaal niet vanzelf, maar wat telt is het resultaat: We gaan wonen in het appartementencomplex Signaturepoint. En ons huis ziet er zo uit:
We wonen in de wijk Carmel Valley. Tegenover een winkelcentrum en 10 minuten rijden van de kust.
Toen we eenmaal bevestigd hadden gekregen dat we hier zouden gaan wonen zijn we in de buurt op zoek gegaan naar kinderopvang. En ook dat is gelukt. Benthe gaat naar 'Bright Horizons'. 10 minuten rijden, dus voor Amerikaanse begrippen om de hoek.
Ook hebben we nog wat dingen geregeld als een bankrekening, uitgezocht hoe een telefoonabonnement werkt, uitgezocht hoe de huisarts ed werken, en gekeken waar we (een beetje gezond én betaalbaar) boodschappen kunnen doen, enz.
En de laatste 2 dagen vooral veel rond gereden en de buurt verkend. En dat beviel goed. De kust is prachtig! Daar zien we onszelf wel surfen en picknicken na het werk. San Diego is zo groot dat elke wijk eigenlijk een stadje op zich is. En wij wonen bij Del Mar in de buurt, wat een heel leuk badplaatsje is.
Tijdens deze eerste week had ik ook een 'oriëntatie' bij Make-a-Wish San Diego voor vrijwilligerswerk. Ik dacht in de mail te lezen dat ik een oriëntatiegesprek had (wat ik vertaald had als een soort sollicitatiegesprek). Het bleek echter geen 1 op 1 gesprek, maar meer een algemene oriëntatie over Make-a-Wish en hoe je vrijwilliger kan worden. Dus wel goed dat ik er geweest ben, want het is wel een eerste stap om vrijwilliger te worden.
Bart is nog even bij Cymer geweest voor een gesprek met zijn leidinggevende en dat ging ook allemaal goed. Zijn werk is ongeveer 20 minuten rijden vanaf ons huis.
We hebben ons erg verbaasd over hoe GROOT alles is. Auto's, huizen, wegen, mensen, speelgoed, verpakkingen, enz, enz. Zelfs een tandpasta tube is 2x zo groot als bij ons! En natuurlijk is de taal even wennen, maar dat viel eigenlijk best mee. Ik zag daar erg tegenop, maar het ging eigenlijk bijzonder goed. Het verkeer is ook even wennen, maar eigenlijk wel heel relaxed. Iedereen is veel geduldiger dan bij ons. Dat komt natuurlijk ook omdat er veel meer ruimte is, dus niemand hoeft te dringen. Ze laten elkaar geduldig voorgaan, op een gelijkwaardige kruising heeft de eerste die aankomt voorrang. Iedereen die aan komt rijden stopt even en wacht op zijn beurt. Wat wel een beetje link is voor de gemiddelde Hollander die daar rond rijdt is dat de stoplichten aan de overkant van de kruising hangen. Je moet dus rijden tot de streep en niet totdat je onder het lichtje staat, want dan ben je de kruising al over. Maar goed, dat soort dingen gaan we allemaal nog in detail leren, want we moeten ons rijbewijs opnieuw halen daar!
Tijdens onze week daar begon de Shutdown in de politiek van Amerika. Tot nu toe hebben we daar vrij weinig last van gehad. We waren even bang voor ons visum, maar dat viel mee.
Uiteindelijk zaten we lekker in de flow van ons nieuwe leventje daar en gingen we opgelucht terug naar Nederland. Dat wordt wel leuk! We hebben genoten van een weekje samen daar zijn, maar thuis ook weer heerlijk om Benthe op te halen, die lekker een week verwend is bij de opa's en oma's.
25 oktober maken we de grote oversteek, nog 2 weken...
