De tijd vliegt voorbij! Waarschijnlijk een goed teken.
We beginnen langzaam te wennen aan het idee dat dit geen vakantie is, maar ons leven voor de komende 1,5 jaar. Ons appartement begint steeds meer te veranderen van hotelkamer in eigen huis. Wat helaas ook met zich mee brengt dat de handdoeken, hoewel het wel van die grote witte zijn die je 2 kanten op in drieën kan vouwen, niet vanzelf weer schoon in je kast komen te liggen als je ze ergens in een willekeurige hoek mikt, ons bed niet netjes wordt opgemaakt en de shampoo flesjes die we bij aankomst aantroffen niet worden bijgevuld. Dus toen de vieze luiers zich zo’n beetje tot het plafond hadden opgestapeld, de stofplukken in de rondte dansten en alle hotelverpakkingen shampoo op waren heb ik me maar eens grondig verdiept in het huishoud-vak. Voordeel van een appartement en een gezin dat slechts uit 3 personen bestaat is dat je ook vrij snel weer klaar bent met dat huishouden en dat we dus de rest van de week ons heerlijke vakantiegevoel kunnen behouden!
Bart werkt inmiddels zoals dat van een expat verwacht wordt, hard! Hij heeft het nu wel druk en maakt vrij lange dagen. Maar het gaat wel goed, dus dat geeft een hoop energie. De eerste tijd was het lastig opstarten omdat ze hier zijn rol niet kennen. Hij moest dus mensen gaan overtuigen dat ze dat wat hij doet hier ook zouden moeten willen hebben. De één was daar wat sneller van overtuigd dan de ander, maar langzaamaan begint hij terrein te winnen en kan hij ook daadwerkelijk wat in de uitvoering van zijn werk gaan doen. Dat betekent ook op reis: Deze week is hij 2 dagen naar Seattle.
Bij Cymer heeft hij inmiddels zijn eigen cubicle: een hokje met wat schermen er omheen dat je zo gek aan mag kleden als je zelf wilt. Flexwerken kennen ze hier niet. De cubicles zijn hiërarchisch verdeeld, dus je verdient door de jaren heen wat meer eigen ruimte en meer daglicht. Oftewel: Bart moet zijn cubical nu nog delen en heeft vrijwel geen daglicht… Ik zie interessante HR issues…
Zoals gezegd heb ik me samen met Benthe bezig gehouden met het huishouden.
Het boodschappen doen gaat al een stuk makkelijker dan in het begin. Het aantal
miskopen neemt per week af (alhoewel ik deze week weer 2 toppers had in de vorm
van broccoli met beestjes en brood met schimmel. Dat krijg je van al dat
onbespoten en onbewerkte spul…) en uiteindelijk vinden we meestal wel wat we
nodig hebben. De afstanden blijven natuurlijk wel groot en ik moet elke keer
naar 2 supermarkten om het geheel een beetje gezond te houden, dus ik ben er zo
een halve dag mee kwijt en dat zal wel niet veel anders gaan worden. Maar met
enorme winkelkarren, een enorme auto en een bijzonder lange houdbaarheid van de
meeste producten kan ik het me wel permitteren om maar 1 of 2 keer per week boodschappen
te doen.
Ik heb wel het gevoel dat we nog steeds heel veel inkopen moeten doen. Dat lijkt wel nooit op te houden. Elke keer komen we weer iets tegen wat we missen en dan toch maar weer aan moeten schaffen. En we hadden met ons goede gedrag wel wat apparaten (broodbakmachine, mixer, accuboor, fohn) meegenomen vanuit Nederland, maar die doen het hier dus allemaal niet. We weten niet precies waar dat aan ligt. Het kan zijn dat ze het ondanks de transformator sowieso niet doen omdat het voltage én aantal Hz hier anders is, het kan ook zijn dat onze transformator het niet doet, maar er bestaat ook een kleine kans dat wij gewoon niet snappen hoe die transformator werkt. Een geleende transformator heeft helaas niks aan de situatie veranderd, dus hebben we inmiddels alle apparaten nieuw (of 2e hands) aangeschaft. Tegen de tijd dat we weer naar huis gaan moeten we denk ik een enorme Garage Sale (met van die schreeuwende Amerikaanse mannen, net als op TV) gaan houden om weer van alle spullen af te komen.
En dan de Amerikaanse manier van shoppen: Amerikanen zijn gek op kortingen en acties. Je moet eigenlijk voortdurend alle acties, discount en coupons in de gaten houden, want hier levert je dat echt wat op! En overal een membership-card van accepteren. Op de bon van de Ralph’s Supermarkt staat dan onderaan: Ralph’s saved you……dollar! Dat is nog eens makkelijk rijk worden. Je hoeft eigenlijk nergens de genoemde prijs te betalen mits je op tijd vraagt naar een kortingskaart. En grote hoeveelheden tegelijk inkopen scheelt ook een hoop. Bv 6 flessen wijn in één keer scheelt 3 dollar per fles. En met de punten die je spaart bij de supermarkt kan je goedkoop tanken. En als je alles met je creditcard betaalt, spaar je voor cash back. We worden er al steeds handiger in!
We verbazen ons over hoe snel je went aan dingen. Keken we de eerste week nog ons ogen uit hoe groot alles was, nu denk ik daar af en toe aan terug en kan ik het me nauwelijks meer voorstellen. Zo groot is die auto toch ook weer niet? En zo’n 10-baans weg is eigenlijk alleen maar handig! Alleen het feit dat de stukjes noot in de pindakaas ook 5x zo groot zijn vind ik nog steeds lastig smeren.
En we doen ook al lekker mee met het enthousiaste dat mensen over zich hebben: alles great, lovely, amazing and fantastic vinden en dat ook voortdurend roepen! Als Hollanders vinden we dat vaak oppervlakkig, maar eigenlijk is de flow van het leven daardoor een stuk positiever dan in Nederland. Daar heeft iedereen de neiging tot klagen en is er gauw iets niet goed. Terwijl hier iedereen de zonnige kant van alles ziet. De Nederlandse mening daarover (ook die van ons tot voor kort) is dan dat het maar oppervlakkig is, want zo enthousiast kan je toch niet werkelijk zijn…?? Maar eerlijk gezegd bevalt het ons wel. Je dag verloopt een stuk positiever op die manier. En als iedereen de hele dag tegen mij zegt dat het zo’n prachtige dag is en ik zo’n fantastisch schattige dochter heb, kom ik wel vrolijk thuis hoor! Kan me niks schelen of ze het meenden!
Wat we verder heel positief vinden is de manier waarop ze hier met klanten omgaan. Wát een verschil met Nederland! Hier ben je echt koning als klant. Alles wordt voor je gedaan en altijd zijn de mensen vriendelijk. Als je iets koopt of gebruik maakt van een dienst word je 2 dagen later gebeld of gemaild of je tevreden was over de service en/of het product. En zo niet dan wordt dat meteen voor je opgelost (en dan ook gewoon écht opgelost). We hadden wat opstartproblemen met de telefoon en toen gaf Bart per mail aan dat we niet tevreden waren. Binnen een paar minuten kreeg hij de vraag wat het probleem was. Weer een paar minuten later werden we gebeld door een bijzonder vriendelijke mevrouw die de oplossing al gereed had. En zo werken alle winkels en organisaties hier. Dat is nog eens klantenservice! Klinkt allemaal niet zo bijzonder misschien, maar in de voorbereiding van onze verhuizing naar de VS hebben we met heel veel Nederlandse instanties te maken gehad en er was er niet één die ons echt goed geholpen heeft. Er is heel veel mis gegaan en tot op de dag van vandaag is nog steeds niet alles opgelost. Dat is hier ondenkbaar. Dan zou de hoogste manager al hoogstpersoonlijk bij je langs zijn gekomen om het zelf op te lossen. De Amerikaanse ‘company-proud’ brengt echt met zich mee dat mensen het oprecht verschrikkelijk vinden als je niet tevreden bent.
En de gemiddelde Amerikaan wil sowieso graag iets voor je doen en je blij maken. Ze vragen vaak of ze je ergens mee kunnen helpen. Als je even staat te zoeken is er meteen iemand die je helpt en ik til vrijwel nooit zelf mijn boodschappen in de auto, er is altijd wel iemand die me te hulp schiet! In het begin hield ik dat dan af met mijn nog Hollandse idee ‘bemoei je niet met mij’ maar inmiddels laat ik dat maar al te graag even doen. En je krijgt er meteen een leuk praatje bij met soms ook nog goede tips als ze horen dat je hier nog niet zo lang woont. De man die de kerstboom in de auto tilde mopperde overigens wel dat zo’n kleine kerstboom toch eigenlijk niet kan als je in Amerika woont. Alleen Europeanen kopen zulke kleine kerstbomen!
Uitzondering op alle aardige en behulpzame mensen is trouwens het overheidspersoneel… Die slaan dan weer door naar de andere kant… Dus ik kon gewoon 2 keer terugkomen (a 1,5 uur wachten) voordat ik een Social Security Number had…
Met Benthe gaat het heel goed hier. Ze heeft op een paar dagen jetlag na totaal geen last gehad van de verhuizing. Ze is wel pas sinds kort afgekickt van haar Nederlandse routine om naar de gastouder te gaan. Elke keer als we in de auto stapten (en dat is vrij vaak als je alles met de auto doet) vroeg ze of we naar Petra en Floor gingen. Maar ze heeft inmiddels hier haar eigen routine ontwikkeld; ze denkt dat opa en oma in de laptop wonen. En ze kijkt ook even onder tafel om te kijken waar ze gebleven zijn als ik na het skypen de laptop iets te snel dicht klap. En soms zegt ze spontaan ‘Saar/Fien/Iva kus!’, loopt dan naar de laptop om het scherm een kusje te geven.
Enerzijds is het heerlijk dat we hier zo veel quality time met z’n drietjes hebben, maar aan de andere kant willen we als trotse ouders natuurlijk ook heel graag dat jullie allemaal zien hoe goed het met Benthe gaat, dat ze al zinnetjes kan zeggen, liedjes kan zingen, op het potje kan plassen en zelf bijzonder trots is op de houterige bewegingen die ze maakt als ze probeert te springen. Het skypen is heel leuk, maar echt even samen zijn is natuurlijk anders. Dat geeft wel een beetje heimwee af en toe en zal ook wel moeilijker worden als het langer duurt en Benthe (maar ook de kindjes thuis) steeds meer verandert.
Ik vond het de afgelopen weken heerlijk om met Benthe thuis te zijn. Dus toen ik haar vorige week voor het eerst
naar de opvang moest brengen had ik het wel een beetje moeilijk. Benthe zelf was
te overdonderd om er iets van te vinden. En ze heeft het hartstikke leuk daar.
Het is een hele leuke pre-school. Ze doen leuke dingen en de juffen zijn heel
lief. Ze organiseren ook veel voor het hele gezin, Thanksgiving dinner, Holiday
show, Muziekmiddagen, enz. Ze gaat vanaf nu 2 dagen in de week daarheen. En die
2 dagen heb ik dus tijd voor andere dingen. Wat ook wel heel lekker is.
Bij Make-a-Wish ben ik inmiddels aangenomen. Het is allemaal nogal groots opgezet, dus ik heb nog niet helemaal door hoe het werkt, maar als het goed is krijg ik de komende tijd mails van alles wat er te doen is en dan kan ik me inschrijven bij dingen die ik wil gaan doen. En ik ben ingeschreven voor een training voor het Wensteam, maar het is nog niet bekend wanneer dat is. Dat zal wel na het ‘Holiday-season’ zijn. En dan krijg ik wel beter door hoe de organisatie in elkaar steekt neem ik aan. Moet het allemaal maar een beetje laten gebeuren.
Het is hier nu volop Holiday-season. Dat begon eind november met Thanksgiving. We waren uitgenodigd bij een collega van Bart om daar de traditionele kalkoen te komen eten. Dat was een hele leuke ervaring. Sindsdien zijn er allerlei activiteiten, shows enz om naar de kerst toe te leven. Heel leuk, ik ben gek op die periode met lichtjes en gezelligheid. Maar toch ook wel gek dat ik hier dan de kerstboom op sta te tuigen en er in de winkels ‘Let it snow’ uit de luidsprekers klinkt, terwijl buiten de zon volop schijnt. Het is hier wel vroeg (voor 17 uur) donker, dus je kan je wel helemaal uitleven met kerstlichtjes. En daar zijn de Amerikanen dan weer gek op. Je weet echt niet wat je ziet bij veel huizen en tuinen. Er zijn zelfs routes door de stad en door sommige wijken waar je de meest bizarre versierde huizen ziet. Daar maken ze dan een soort openluchtmuseum van. Je zal er maar nietsvermoedend een huis kopen in de zomer….
En tussendoor hebben wij natuurlijk ook nog even lekker Hollands Sinterklaas
gevierd. De intocht gekeken, Sint en Piet slingers opgehangen, pepernoten
gebakken, schoen gezet, pakjesavond gevierd (met pakjes uit San Diego en pakjes
uit Nederland!) en afgelopen zondag een bezoek van de echte Sinterklaas bij de
Dutch School. Goed verwend dus!
Om te voorkomen dat Benthe denkt dat ze voortaan om de dag kadootjes krijgt, hebben we haar verjaardag een paar dagen uitgesteld. Die vieren we zaterdag pas. Met een kleine beachparty met wat andere gezinnen.
In de weekenden hebben we echt vakantie. Dan hoeven we niks, behalve het leuk hebben met elkaar. En daar zijn we goed in! We gaan dan veel op pad. Hier in en om San Diego is veel te zien. De stranden zijn prachtig en allemaal weer anders. Bij La Jolla liggen de zeehonden en zeeleeuwen vlak voor de kust. Prachtig om te zien en leuk om een tijdje daar op het strand door te brengen.
We zijn ook een dag naar Seaworld geweest. Een erg hoog pretparkgehalte, maar wel mooie shows met dolfijnen en orka’s en voor Benthe leuke dingen om te doen. Ook voor parken en attracties geldt dat een jaarkaart in verhouding erg goedkoop is, dus ook daar hebben we er al een aantal van verzameld!
Verder heb je hier een aantal natuurparken (State/National Parks) waar je prachtig kan wandelen en in de stad is een groot park met allemaal musea. De Amerikanen houden er erg van dat alles ‘convinient’ is. Dus allemaal lekker makkelijk en alles bij de hand. Zo heb je overal toiletten, overal pinautomaten, overal ruim parkeergelegenheid en zijn de paden goed aangelegd. Een ruige/gevorderde wandeling gaat hier nog altijd over een aangelegd pad. Dat hebben wij zelfs met de kinderwagen gelopen; af en toe even een uitdaging met wat mul zand of een trappetje (die leggen ze dan ook aan, want een helling geeft gevaar voor uitglijden), maar een beetje workout hoort wat ons betreft wel bij een stevige wandeling!
Voor het mooie uitzicht hoeven we overigens niet ver weg. Als we vanuit huis een paar 100 meter rijden heb je een adembenemend uitzicht over zee en daar is een leuk strand met grasveld en speeltuin. Daar gaan we eind van de middag wel eens naar toe. Schommelen bij zonsondergang en genieten van hoe mooi het daar is. Als de zon eenmaal onder is wordt het wel koud, dus om er echt lange avonden van te genieten moeten we geduld hebben tot de zomer.
En Bart heeft ook zijn eerste surfles gehad. Jawel, de angst voor haaien overwonnen en daar stond mijn eigenste surfhunk in de golven! Ik heb heel even overwogen of ik ook zou willen leren surfen, maar toen ik Bart zo bezig zag had ik al snel door dat je meer golven kopje onder gaat dan dat je er surfend weer uit komt en daar heb ik toch echt geen zin in… Benthe en ik kijken wel toe terwijl we zandkastelen bouwen. Bart heeft inmiddels een plank en een pak gekocht, dus nu alleen nog een kwestie van veel oefenen!
We beginnen langzaam te wennen aan het idee dat dit geen vakantie is, maar ons leven voor de komende 1,5 jaar. Ons appartement begint steeds meer te veranderen van hotelkamer in eigen huis. Wat helaas ook met zich mee brengt dat de handdoeken, hoewel het wel van die grote witte zijn die je 2 kanten op in drieën kan vouwen, niet vanzelf weer schoon in je kast komen te liggen als je ze ergens in een willekeurige hoek mikt, ons bed niet netjes wordt opgemaakt en de shampoo flesjes die we bij aankomst aantroffen niet worden bijgevuld. Dus toen de vieze luiers zich zo’n beetje tot het plafond hadden opgestapeld, de stofplukken in de rondte dansten en alle hotelverpakkingen shampoo op waren heb ik me maar eens grondig verdiept in het huishoud-vak. Voordeel van een appartement en een gezin dat slechts uit 3 personen bestaat is dat je ook vrij snel weer klaar bent met dat huishouden en dat we dus de rest van de week ons heerlijke vakantiegevoel kunnen behouden!
Bart werkt inmiddels zoals dat van een expat verwacht wordt, hard! Hij heeft het nu wel druk en maakt vrij lange dagen. Maar het gaat wel goed, dus dat geeft een hoop energie. De eerste tijd was het lastig opstarten omdat ze hier zijn rol niet kennen. Hij moest dus mensen gaan overtuigen dat ze dat wat hij doet hier ook zouden moeten willen hebben. De één was daar wat sneller van overtuigd dan de ander, maar langzaamaan begint hij terrein te winnen en kan hij ook daadwerkelijk wat in de uitvoering van zijn werk gaan doen. Dat betekent ook op reis: Deze week is hij 2 dagen naar Seattle.
Bij Cymer heeft hij inmiddels zijn eigen cubicle: een hokje met wat schermen er omheen dat je zo gek aan mag kleden als je zelf wilt. Flexwerken kennen ze hier niet. De cubicles zijn hiërarchisch verdeeld, dus je verdient door de jaren heen wat meer eigen ruimte en meer daglicht. Oftewel: Bart moet zijn cubical nu nog delen en heeft vrijwel geen daglicht… Ik zie interessante HR issues…
 |
| Boodschappen doen... |
Ik heb wel het gevoel dat we nog steeds heel veel inkopen moeten doen. Dat lijkt wel nooit op te houden. Elke keer komen we weer iets tegen wat we missen en dan toch maar weer aan moeten schaffen. En we hadden met ons goede gedrag wel wat apparaten (broodbakmachine, mixer, accuboor, fohn) meegenomen vanuit Nederland, maar die doen het hier dus allemaal niet. We weten niet precies waar dat aan ligt. Het kan zijn dat ze het ondanks de transformator sowieso niet doen omdat het voltage én aantal Hz hier anders is, het kan ook zijn dat onze transformator het niet doet, maar er bestaat ook een kleine kans dat wij gewoon niet snappen hoe die transformator werkt. Een geleende transformator heeft helaas niks aan de situatie veranderd, dus hebben we inmiddels alle apparaten nieuw (of 2e hands) aangeschaft. Tegen de tijd dat we weer naar huis gaan moeten we denk ik een enorme Garage Sale (met van die schreeuwende Amerikaanse mannen, net als op TV) gaan houden om weer van alle spullen af te komen.
En dan de Amerikaanse manier van shoppen: Amerikanen zijn gek op kortingen en acties. Je moet eigenlijk voortdurend alle acties, discount en coupons in de gaten houden, want hier levert je dat echt wat op! En overal een membership-card van accepteren. Op de bon van de Ralph’s Supermarkt staat dan onderaan: Ralph’s saved you……dollar! Dat is nog eens makkelijk rijk worden. Je hoeft eigenlijk nergens de genoemde prijs te betalen mits je op tijd vraagt naar een kortingskaart. En grote hoeveelheden tegelijk inkopen scheelt ook een hoop. Bv 6 flessen wijn in één keer scheelt 3 dollar per fles. En met de punten die je spaart bij de supermarkt kan je goedkoop tanken. En als je alles met je creditcard betaalt, spaar je voor cash back. We worden er al steeds handiger in!
We verbazen ons over hoe snel je went aan dingen. Keken we de eerste week nog ons ogen uit hoe groot alles was, nu denk ik daar af en toe aan terug en kan ik het me nauwelijks meer voorstellen. Zo groot is die auto toch ook weer niet? En zo’n 10-baans weg is eigenlijk alleen maar handig! Alleen het feit dat de stukjes noot in de pindakaas ook 5x zo groot zijn vind ik nog steeds lastig smeren.
En we doen ook al lekker mee met het enthousiaste dat mensen over zich hebben: alles great, lovely, amazing and fantastic vinden en dat ook voortdurend roepen! Als Hollanders vinden we dat vaak oppervlakkig, maar eigenlijk is de flow van het leven daardoor een stuk positiever dan in Nederland. Daar heeft iedereen de neiging tot klagen en is er gauw iets niet goed. Terwijl hier iedereen de zonnige kant van alles ziet. De Nederlandse mening daarover (ook die van ons tot voor kort) is dan dat het maar oppervlakkig is, want zo enthousiast kan je toch niet werkelijk zijn…?? Maar eerlijk gezegd bevalt het ons wel. Je dag verloopt een stuk positiever op die manier. En als iedereen de hele dag tegen mij zegt dat het zo’n prachtige dag is en ik zo’n fantastisch schattige dochter heb, kom ik wel vrolijk thuis hoor! Kan me niks schelen of ze het meenden!
En de gemiddelde Amerikaan wil sowieso graag iets voor je doen en je blij maken. Ze vragen vaak of ze je ergens mee kunnen helpen. Als je even staat te zoeken is er meteen iemand die je helpt en ik til vrijwel nooit zelf mijn boodschappen in de auto, er is altijd wel iemand die me te hulp schiet! In het begin hield ik dat dan af met mijn nog Hollandse idee ‘bemoei je niet met mij’ maar inmiddels laat ik dat maar al te graag even doen. En je krijgt er meteen een leuk praatje bij met soms ook nog goede tips als ze horen dat je hier nog niet zo lang woont. De man die de kerstboom in de auto tilde mopperde overigens wel dat zo’n kleine kerstboom toch eigenlijk niet kan als je in Amerika woont. Alleen Europeanen kopen zulke kleine kerstbomen!
Uitzondering op alle aardige en behulpzame mensen is trouwens het overheidspersoneel… Die slaan dan weer door naar de andere kant… Dus ik kon gewoon 2 keer terugkomen (a 1,5 uur wachten) voordat ik een Social Security Number had…
Met Benthe gaat het heel goed hier. Ze heeft op een paar dagen jetlag na totaal geen last gehad van de verhuizing. Ze is wel pas sinds kort afgekickt van haar Nederlandse routine om naar de gastouder te gaan. Elke keer als we in de auto stapten (en dat is vrij vaak als je alles met de auto doet) vroeg ze of we naar Petra en Floor gingen. Maar ze heeft inmiddels hier haar eigen routine ontwikkeld; ze denkt dat opa en oma in de laptop wonen. En ze kijkt ook even onder tafel om te kijken waar ze gebleven zijn als ik na het skypen de laptop iets te snel dicht klap. En soms zegt ze spontaan ‘Saar/Fien/Iva kus!’, loopt dan naar de laptop om het scherm een kusje te geven.
Enerzijds is het heerlijk dat we hier zo veel quality time met z’n drietjes hebben, maar aan de andere kant willen we als trotse ouders natuurlijk ook heel graag dat jullie allemaal zien hoe goed het met Benthe gaat, dat ze al zinnetjes kan zeggen, liedjes kan zingen, op het potje kan plassen en zelf bijzonder trots is op de houterige bewegingen die ze maakt als ze probeert te springen. Het skypen is heel leuk, maar echt even samen zijn is natuurlijk anders. Dat geeft wel een beetje heimwee af en toe en zal ook wel moeilijker worden als het langer duurt en Benthe (maar ook de kindjes thuis) steeds meer verandert.
Ik vond het de afgelopen weken heerlijk om met Benthe thuis te zijn. Dus toen ik haar vorige week voor het eerst
naar de opvang moest brengen had ik het wel een beetje moeilijk. Benthe zelf was
te overdonderd om er iets van te vinden. En ze heeft het hartstikke leuk daar.
Het is een hele leuke pre-school. Ze doen leuke dingen en de juffen zijn heel
lief. Ze organiseren ook veel voor het hele gezin, Thanksgiving dinner, Holiday
show, Muziekmiddagen, enz. Ze gaat vanaf nu 2 dagen in de week daarheen. En die
2 dagen heb ik dus tijd voor andere dingen. Wat ook wel heel lekker is. Bij Make-a-Wish ben ik inmiddels aangenomen. Het is allemaal nogal groots opgezet, dus ik heb nog niet helemaal door hoe het werkt, maar als het goed is krijg ik de komende tijd mails van alles wat er te doen is en dan kan ik me inschrijven bij dingen die ik wil gaan doen. En ik ben ingeschreven voor een training voor het Wensteam, maar het is nog niet bekend wanneer dat is. Dat zal wel na het ‘Holiday-season’ zijn. En dan krijg ik wel beter door hoe de organisatie in elkaar steekt neem ik aan. Moet het allemaal maar een beetje laten gebeuren.
Het is hier nu volop Holiday-season. Dat begon eind november met Thanksgiving. We waren uitgenodigd bij een collega van Bart om daar de traditionele kalkoen te komen eten. Dat was een hele leuke ervaring. Sindsdien zijn er allerlei activiteiten, shows enz om naar de kerst toe te leven. Heel leuk, ik ben gek op die periode met lichtjes en gezelligheid. Maar toch ook wel gek dat ik hier dan de kerstboom op sta te tuigen en er in de winkels ‘Let it snow’ uit de luidsprekers klinkt, terwijl buiten de zon volop schijnt. Het is hier wel vroeg (voor 17 uur) donker, dus je kan je wel helemaal uitleven met kerstlichtjes. En daar zijn de Amerikanen dan weer gek op. Je weet echt niet wat je ziet bij veel huizen en tuinen. Er zijn zelfs routes door de stad en door sommige wijken waar je de meest bizarre versierde huizen ziet. Daar maken ze dan een soort openluchtmuseum van. Je zal er maar nietsvermoedend een huis kopen in de zomer….
 |
| Pakjesavond! |
En tussendoor hebben wij natuurlijk ook nog even lekker Hollands Sinterklaas
gevierd. De intocht gekeken, Sint en Piet slingers opgehangen, pepernoten
gebakken, schoen gezet, pakjesavond gevierd (met pakjes uit San Diego en pakjes
uit Nederland!) en afgelopen zondag een bezoek van de echte Sinterklaas bij de
Dutch School. Goed verwend dus! Om te voorkomen dat Benthe denkt dat ze voortaan om de dag kadootjes krijgt, hebben we haar verjaardag een paar dagen uitgesteld. Die vieren we zaterdag pas. Met een kleine beachparty met wat andere gezinnen.
In de weekenden hebben we echt vakantie. Dan hoeven we niks, behalve het leuk hebben met elkaar. En daar zijn we goed in! We gaan dan veel op pad. Hier in en om San Diego is veel te zien. De stranden zijn prachtig en allemaal weer anders. Bij La Jolla liggen de zeehonden en zeeleeuwen vlak voor de kust. Prachtig om te zien en leuk om een tijdje daar op het strand door te brengen.
 |
| Zeehonden bij La Jolla |
We zijn ook een dag naar Seaworld geweest. Een erg hoog pretparkgehalte, maar wel mooie shows met dolfijnen en orka’s en voor Benthe leuke dingen om te doen. Ook voor parken en attracties geldt dat een jaarkaart in verhouding erg goedkoop is, dus ook daar hebben we er al een aantal van verzameld!
Verder heb je hier een aantal natuurparken (State/National Parks) waar je prachtig kan wandelen en in de stad is een groot park met allemaal musea. De Amerikanen houden er erg van dat alles ‘convinient’ is. Dus allemaal lekker makkelijk en alles bij de hand. Zo heb je overal toiletten, overal pinautomaten, overal ruim parkeergelegenheid en zijn de paden goed aangelegd. Een ruige/gevorderde wandeling gaat hier nog altijd over een aangelegd pad. Dat hebben wij zelfs met de kinderwagen gelopen; af en toe even een uitdaging met wat mul zand of een trappetje (die leggen ze dan ook aan, want een helling geeft gevaar voor uitglijden), maar een beetje workout hoort wat ons betreft wel bij een stevige wandeling!
Voor het mooie uitzicht hoeven we overigens niet ver weg. Als we vanuit huis een paar 100 meter rijden heb je een adembenemend uitzicht over zee en daar is een leuk strand met grasveld en speeltuin. Daar gaan we eind van de middag wel eens naar toe. Schommelen bij zonsondergang en genieten van hoe mooi het daar is. Als de zon eenmaal onder is wordt het wel koud, dus om er echt lange avonden van te genieten moeten we geduld hebben tot de zomer.
 |
| Schommelen bij zonsondergang... |
 |
| Torrey Pines National Park |
 |
| Balboa Park (zoek de dwergen...) |
 |
| Ja, ja, dat is hem hoor! |
En Bart heeft ook zijn eerste surfles gehad. Jawel, de angst voor haaien overwonnen en daar stond mijn eigenste surfhunk in de golven! Ik heb heel even overwogen of ik ook zou willen leren surfen, maar toen ik Bart zo bezig zag had ik al snel door dat je meer golven kopje onder gaat dan dat je er surfend weer uit komt en daar heb ik toch echt geen zin in… Benthe en ik kijken wel toe terwijl we zandkastelen bouwen. Bart heeft inmiddels een plank en een pak gekocht, dus nu alleen nog een kwestie van veel oefenen!
Thanksgiving was op een donderdag en daarna hadden we een lang weekend en
zijn we naar Los Angeles geweest. Moet je natuurlijk gezien hebben, maar het is
eerlijk gezegd wel een beetje vergane glorie. En alles ligt zo ver uit elkaar
dat je niet even gezellig een beetje rond wandelt en dan de meeste highlights
vanzelf tegenkomt. Je moet echt plannen waar je heen wilt en je zit dan zo een
half uur of meer in de auto. De eerste dag zijn we naar Hollywood gegaan;
Hollywood Boulevard met de Walk of Fame, Sunset Strip en zo dicht mogelijk bij
het Hollywood sign proberen te komen.
En door de sjieke wijken Beverly Hills en BelAir gereden. Dat is wel een ervaring hoor. We zagen enorme villa’s met fonteinen en parken er omheen. ‘Aha, dus daar wonen de sterren’. Nou, mooi niet! Even later kwamen we langs door bodyguards beveiligde zes meter hoge heggen waar je af en toe een glimp van een oprijlaan kan zien, die zo lang is dat je het einde niet kan zien (en meestal ook een bocht maakt om dat te voorkomen) en zo’n heg is dan zo’n honderden meters lang. ‘Aha, daar wonen de échte sterren dus achter….’. Daar zie je mooi helemaal niks van, maar het idee is leuk. En wie er dan in die villa’s wonen die gewoon zichtbaar zijn is even de vraag, maar ik zou het er wel voor doen!
De tweede dag zijn we naar Santa Monica (op zoek naar die knappe strandwacht in z'n rode zwembroek!), Malibu en Venice beach geweest. Echt scenes uit de films die je daar ziet. En als je vanuit de verte een speeltuin denkt te zien is het waarschijnlijk een speeltuin voor grote sterke mannen die zich daar hele dagen uitsloven op het strand. Een bizarre onwerkelijke wereld.
Zondag zijn we op advies van andere Nederlanders naar Dana Point geweest
voor een Dolfijnen trip. En dat was echt waanzinnig! Honderden dolfijnen die zo
ver je kijken kan langs de horizon uit het water springen, rondjes dansen en
capriolen uithalen. Niet te beschrijven zo mooi. En ook de foto's vatten bij lange na niet hoe groots en indrukwekkend het was. De boot had een glazen
onderkant dus je kon ze ook onderwater van heel dichtbij bekijken. Daar gaan we
zeker vaker naartoe. Vanaf januari is het ook walvissen seizoen en kan je vanaf
die boot dus ook walvissen spotten.
De weekenden zijn dus druk en indrukwekkend. Doordeweeks zitten we lekker
in ons ritme. Bart werkt en Benthe en ik runnen thuis de boel. Daardoor hoeven
we in het weekend geen nuttige dingen meer te doen. Verder spreken we
regelmatig af met andere Nederlandse dames. Vooral vaak met Benthe’s nieuwe
vriendinnetje Anne en haar moeder Natasja. Die wonen heel dichtbij en dat is
bijzonder makkelijk en gezellig voor alle partijen. We hebben ook een leuk
Amerikaans gezin ontmoet die hier op hetzelfde park wonen. Daar zullen we ook
nog wel vaker mee afspreken. En ik ben bij verschillende meetup groups
aangesloten. Dat is een website waar groepen gevormd worden van mensen met
dezelfde interesses. Je kan het zo gek niet bedenken of je hebt er een meetup
group voor. Zo ben ik al naar de dierentuin geweest met de International mom’s
club en gaan we morgen ook wandelen met die groep. De Amerikanen zijn veel meer
ingesteld op die manier van contacten opdoen. Ze verhuizen vaak veel door het
hele land, dus zitten ook vaak ver van familie en vrienden. Er zijn dus altijd
dit soort platforms om je bij aan te kunnen sluiten en zo vinden mensen elkaar.
Verder sport Bart regelmatig en heb ik nog steeds het voornemen om dat ook te
gaan doen. En gisteren zijn we naar een concert geweest van Ed Kowalczyk (de
zanger van Live). Lang leve Jan-Willen die aanbood om op drie kindjes tegelijk
te passen omdat hij Ed met de moeilijke achternaam toch niet zo interessant
vond. Dus wij zijn met Teun & Natasja en Heidi (de vrouw van Jan Willem)
naar het concert geweest. Prima constructie en als we dat vaker zo doen en op
toerbeurt oppassen kunnen we nog een hoop leuke dingen plannen!
Nou ja, we vermaken ons dus wel. Het bevalt ons goed hier. De
vakantiestemming gaat langzamerhand een beetje plaats maken voor een
structureel leventje. Dat zeker aan mijn kant nog wel wat meer ook structurele
invulling moet gaan krijgen. Maar dat komt allemaal wel. Nu Benthe naar de
opvang gaat heb ik daar wat meer gelegenheid (en noodzaak) voor. Vanaf volgend
weekend zijn we ruim 2 weken op vakantie (daar zal ik de volgende keer over
schrijven) en daarna is het al januari. Dan zien we wel weer verder.
Oh ja, tot slot nog even een weerbericht omdat veel mensen daar naar vragen. Hoewel San Diego bekend staat als de stad waar het altijd mooi weer is hebben we wel wat ‘slechte dagen’ gehad. Af en toe regent het hier de hele dag met flinke buien. Maar grote voordeel is dat het de volgende dag dan weer stralend mooi kan zijn. De zon en de wind zijn bepalende factoren: de wind kan koud zijn, maar de zon warmt het op. Dus geen zon betekent KOUD (een bewolkte dag zo’n 15 graden en ’s ochtends en ’s avonds kan het wel onder de 10 graden zijn). Op een zonnige dag is het meestal wel meer dan 18 graden, afhankelijk van hoe hard de wind dan waait. We hebben wel meegemaakt dat het de ene dag 15 graden was en 2 dagen later 25. Kwestie van gunstige of ongunstige combinatie zon/wind. Waar we ons soms wel op verkijken is hoe koud het wordt als de zon onder is. Vanaf 16 uur begint hij te zakken en 17 uur is het donker en dan is het ook meteen koud, dus moet je of zorgen dat je al thuis bent of een echte jas meenemen. We hebben wel begrepen dat deze winter hier tot nu toe wel tot de koudere behoort vergeleken met afgelopen jaren.
Het verhaal is geloof ik nog langer geworden dan de vorige keer. Maar aangezien een aantal van jullie na de vorige keer aangaven dat geen enkel probleem te vinden, heb ik me dit keer niet ingehouden!
Tot de volgende keer, waarschijnlijk ergens in januari. Dan zal ik verslag doen van onze kerstvakantie.
Veel liefs
