Bezoek!

Lieve allemaal,
We hopen dat jullie genoten hebben van de foto's de vorige keer. Dank voor alle leuke reacties! Nu zal ik weer een stukje tekst schrijven om jullie op de hoogte te houden van onze belevenissen. 

Ze zijn er! 

We hebben het druk gehad! Met onder andere bezoek uit Nederland. Bart zijn ouders kwamen 26 februari aan in LA. Dat klinkt vanzelfsprekend, maar wetend dat Lieke eerst nog even haar vliegangst moest overwinnen stond ik toch wel wat gespannen in de ontvangsthal... Zou ze ingestapt zijn? En Bart 
en Coen maar appen 'zijn ze er al, heeft ze het gedurfd???' En ja hoor. Moe maar voldaan zijn ze allebei aangekomen. We zijn zo trots op oma! 

Het logeerbed wordt gekeurd...

De jetlag negerend hebben we ze in een paar dagen tijd zo veel mogelijk van San Diego laten zien. Helaas was het bijzonder slecht weer. Precies de dagen dat ze hier waren was heel San Diego in rep en roer, want zo slecht was het in jaren niet geweest. De kokosnoten waaiden uit de palmbomen, veel bomen zijn omgewaaid en het bleef maar regenen. Voordeel is dan wel weer dat het hier nooit echt koud wordt, dus je kan toch nog wel aardig wat doen, mits je accepteert dat je er een beetje nat van wordt. Gelukkig hebben Ed en Lieke meer hekel aan 30 graden dan aan regen en storm, dus die lieten zich niet van de wijs brengen. En ja, hoewel ik wegwaaien op Point Loma niet echt een pretje vind moet ik ook wel toegeven dat de kust ook wel indrukwekkend is als de golven er met veel lawaai tegenaan beuken en je ergens in de verte een spookachtig Coronado in de mist ziet liggen. Maar goed, toch blijf ik er bij dat het hier met strak blauwe lucht en helder blauwe zee wel mooier is, dus dat was toch wel jammer die dagen. 



                                             Storm en wind, hagel en regen, niets houdt ons tegen...!!! 

    

Nadat Ed & Lieke 5 dagen hier waren geweest zijn ze met een camper vertrokken voor een vakantie richting Grand Canyon. Afgelopen weekend zijn we naar ze toe gereden in Death Valley en hebben we daar een lang weekend gehad met z'n allen. 
Death Valley is echt een onbeschrijflijk landschap. Het is één van de laagste punten op de wereld en daarom een groot deel van het jaar veel te heet om naartoe te gaan. Maar nu was het er nog goed te doen met een temperatuur van tegen de 30 graden. Helaas lag ik een groot deel van het weekend rillend van de koorts in bed... Even een griepje te pakken. Maar ik heb gewoon het slaapschema van Benthe aangehouden en dan ging het wel redelijk. 
Het gebied is zo omvangrijk dat je alles met de auto moet doen. Het is een woestijngebied met enorme rotsen in alle kleuren en vormen, mysterieuze zandheuvels en uitgestrekte zoutvlaktes. Het is op 2 hotels en wat campings na volledig uitgestorven. Wat zijn die parken toch adembenemend. Zeker als je bedenkt dat een paar uur rijden de ene kant op Yosemite ligt en een paar uur rijden de andere kant op de Grand Canyon en alle andere parken die hier aan deze kant van Amerika liggen. Allemaal immense gebieden met elk zijn eigen natuurgeweld. Onvoorstelbaar hoe dat in de afgelopen paar miljoen jaar allemaal ontstaan is. Dan heeft Nederland ergens in de historie wel even een afslag gemist hoor... Want de Veluwe is prachtig, maar zo'n bosje zou hier niet eens op de kaart staan. Maar goed, anderzijds hebben we ook wel vaak tegen elkaar gezegd dat juist zo'n gezellig bosje ook wel weer fijn zal zijn om doorheen te lopen. Dat je gewoon van de ene kant naar de andere kant kan lopen ipv uren rijden en dan het idee hebben dat je nog niet alles hebt gezien. 

                    
                 

Deze week zijn Ed & Lieke nog 2 dagen hier en dan gaan ze weer naar huis. Benthe vond het geweldig dat opa en oma er waren. Ze is lekker verwend en moet straks waarschijnlijk wel even afkicken als opa en oma weer weg zijn... 

Het gaat met Benthe verder heel erg goed. Op school heeft ze inmiddels haar draai helemaal gevonden en hebben we geen huilpartijen meer als ik haar weg breng of ophaal. Ze vertelt nu soms ook wat ze gedaan heeft, zingt liedjes en doet dansjes die ze geleerd heeft. Ze praat ook al een beetje Engels, wat haar eigenlijk nog moeilijker verstaanbaar maakt. Ze spreekt nu Nederlands, Engels en Benthe's door elkaar! En ze telt al tot 4 in 2 talen, dus eigenlijk tot 8. 
Ze organiseren leuke dingen op school. Elke week heeft een thema en soms wordt ook gevraagd om in dat thema iets mee te geven, te knutselen, of de kleertjes er op aan te passen. Ze verwoorden alles hier nogal hoogdravend, zo bestaat haar lesprogramma uit verschillende vakken: Math Counts, Science Rocks, Language Works, Art Smart, Movement Matters and Towards a better world. In Nederland noemen we dat respectievelijk: spelen met het telraam, cakejes bakken en smoothies maken, verhaaltjes lezen, tekenen en knutselen, buiten spelen en handjes wassen na het plassen. De daginvulling ziet er dus eigenlijk hetzelfde uit als in Nederland. 
De bureaucratie is wel enorm. Als ze luieruitslag heeft of een klein schrammetje heeft opgelopen word je gebeld door de assistent van de directrice en moet je langs haar kantoor lopen als je je kind ophaalt om 2 formulieren te tekenen, oa dat je ze niet zult aanklagen voor eventuele ellende die uit dat kleine schrammetje voort zou kunnen komen... Nou ja, stukje inburgeren zullen we maar zeggen. Ik schrik in ieder geval niet meer als de crèche belt; zal wel weer een klein schrammetje zijn! 
Verder gaan we nog braaf elke week naar dansles. Benthe vindt het fantastisch. Ze gaat helemaal los als ze mag rond marcheren met een tamboerijn of als de discolichten aan gaan en ze met een sjaal rond mag dansen tot de muziek stopt (freeze...).  Thuis laat ze dan trots aan papa zien wat ze geleerd heeft. 

De nieuwe Doutzen Kroes...

Dansen met de bril van oma....
Daar word je duizelig van! 

Met Bart gaat het ook heel goed. Op zijn werk heeft hij nou goed zijn draai gevonden en is het bij vlagen behoorlijk druk. Ze hebben nu met z'n tweeën hun functie wel goed op de kaart gezet en de eerste tripjes naar leveranciers zitten er ook al aan te komen. En die zitten overal verspreid door Amerika, dus hij heeft een aantal leuke uitstapjes voor de boeg. Het is af en toe nog wel wennen in zo'n andere cultuur en of je dat in 1,5 jaar echt helemaal gaat doorgronden is maar de vraag. Af en toe komt hij nog wel wat cultuurverschillen tegen. Heel leerzaam! 
Verder was hij fanatiek aan het surfen, maar door allerlei dingen (slecht weer, te hoge golven, te lage golven, ziek geweest, kies getrokken, weekendjes weg, ouders op bezoek, enz, enz) is dat er de laatste weken even niet meer zo van gekomen. Om toch het sporten een beetje bij te houden gaat hij wel regelmatig naar de gym hier op het complex of loopt hij zichzelf af te matten met zelfbedachte bootcamptrajecten. 
Helaas is hij hier al wel vaste klant bij de tandarts geworden. Hij heeft inmiddels al een heel scala van noodzakelijke behandelingen achter de rug. Vorige week vrijdag zijn er 2 verstandskiezen getrokken en we hopen dat dat voorlopig even het laatste zal zijn. Dat is overigens ook een hele beleving hier. Je komt eerst voor een intake. Dan word je in een kamertje gezet en krijg je een video te zien van hoe de ingreep zal gaan verlopen. Vervolgens moet je praten als Brugman om te voorkomen dat ze je onder volledige narcose brengen tijdens de ingreep (Maar meneer, als u plaatselijk verdoofd bent kunt u alles horen, wilt u dat echt...?? Wilt u daar dan wel even in drievoud voor tekenen?). En je krijgt 2 A4-tjes mee met allerlei te nemen voorzorgsmaatregelen zoals een preventief peneceline kuurtje, extra vitaminen, dingen die je vanaf 2 weken voor de ingreep allemaal wel of juist niet meer mag/moet, enz... Nou ja, daar kijken we niet meer naar. Als je hier alle preventieve kuurtjes neemt die je worden voorgeschreven krijgen we in deze 1,5 jaar meer binnen dan we in de afgelopen 30 jaar hebben gehad! 


En met mij gaat het ook heel goed! Ik ben inmiddels ook gewend aan dat Benthe 2 dagen naar de opvang gaat. Een tijdje geleden dacht ik even dat ik het wel prima vond zonder enige verplichting, maar ineens kwam Make-a-Wish toch in een stroomversnelling en werd ik in no-time ingewerkt als Airport-greeter en Wish-granter. En inmiddels doe ik daar elke week een aantal dingen voor. Het werkt allemaal net iets anders dan in Nederland, maar heel veel is ook wel herkenbaar. Ik kon dus volstaan met een verkort inwerktraject en werk inmiddels zelfstandig. 
En het is toch wel fijn om wat meer te doen dan de dagen alleen maar vullen met ditjes en datjes. Hoewel ik daar nog altijd enorm van geniet moet ik misschien ook voorkomen dat ik veel te bruin word, totaal afstomp en straks alleen nog maar kindertaal praat... En daarbij komt dat we het hier zo goed hebben dat ik daar ook best eens even wat voor terug mag doen in de maatschappij. Dus toch maar aan de bak een paar uur per week. Elke 2 weken komt er een mail met alle wenskinderen en een mail met alle airport greetings. Je kan je dan zelf inschrijven op wat je wilt doen. Als Wish-granter (wensvervuller) werk je in een team van 2 en doe je alles van A tot Z voor de hele wensvervulling met z'n tweeën. Als Airport-greeter werk je alleen. Dan ga je naar het vliegveld in San Diego om wensgezinnen uit andere delen van Amerika te ontvangen die hier naartoe komen voor een wensvervulling. Je haalt ze van het vliegveld, regelt de huurauto en zorgt dat het inchecken bij het hotel allemaal goed verloopt. Er komen relatief veel wensgezinnen deze kant op vanwege het mooie weer, het strand en de grote hoeveelheid parken (Zoo, Seaworld, Safaripark, Legoland, Disneyland, enz) die we hier hebben. 
Belangrijk verschil met Nederland is wel dat je hier geacht wordt in een oerlelijk oversized wit T-shirt met het logo rond te lopen bij alles wat je voor Make-a-Wish doet. Eventueel mag je het T-shirt vervangen door een button met logo; dat is toch echt uit de oertijd??!! Je zou het bijna jammer gaan vinden dat er geen pet bij de standaard uitrusting hoort!  In Nederland hadden we in ieder geval nog goed zittende donkerblauwe polo's en die deden we alleen aan bij events en niet in het bijzin van Wensgezinnen. Maar goed, ik zal inburgeren en mijn mooie witte T-shirt mét button met trots dragen. Vale spijkerbroek in wortel-model en sportschoenen eronder en ik hoor er helemaal bij! Misschien moet ik dan ook overwegen om 10 kilo overgewicht te gaan creëren... Tegen die tijd kan ik dan helaas geen foto's meer op de site zetten...  
Maar, ik moet er ook wel bij vermelden dat zo'n T-shirt ook wel iets magisch heeft. Ok, het had een ander model kunnen zijn, maar het effect is echt bijzonder als ik aan kom lopen in mijn Make-a-Wish T-shirt. Amerikanen zijn zeer onder de indruk van goede doelen en mensen die daar voor werken. "A Wishfamily is coming!!!" De bedrijvigheid en hulpvaardigheid die dan ontstaat heeft iets weg van "Sinterklaas komt er aan, rol de rode loper uit, zet zijn paard klaar en maak de weg vrij!!!"
Ze zorgen al goed voor me als ik alleen ben, laat staan met een Wishfamily in mijn kielzog! Dat is nog eens een hartelijke ontvangst voor zo'n familie. Ik hoef alleen maar in mijn shirt voorop te lopen en iedereen springt in de houding! Geweldig zoals de Amerikanen gevoel hebben voor dienstverlening, klantbediening en hoffelijkheid. De magie van een wensvervulling begint hier meteen op het vliegveld. Daar krijg ik wel kippenvel van. En dan is zo'n shirt ook een stuk minder erg! 


Als Benthe thuis is doen we veel leuke dingen; strand, speeltuin, zwembad, dierentuin, enz. Soms samen, maar vaak ook met Natasja en Anne en andere dames met of zonder kindjes. Dus de dagen vliegen nog steeds voorbij. 



En daarnaast doen we natuurlijk ook keurig het huishouden, bakken we inmiddels dagelijks zelf ons brood, ontbijtkoek, mueslirepen, maken we zelf curry's, pizza's, enz, enz. Echt ook een voordeel van niet werken is dat de maaltijden gewoon beter smaken als ze met wat zorg en aandacht worden bereid. Stukken beter dan de snelle happen die na het werk nog even in elkaar gedraaid moesten worden! 
Ik moet de broodbakkunsten nog wel wat uitbreiden, want hoewel het me nu wel lukt om dagelijks vers brood te produceren (met ook wel enige variatie), komen er ook nog regelmatig on-identificeerbare smurries of juist keiharde bakstenen uit de machine of oven... Ergens snap ik toch nog niet helemaal wanneer gist nou wel of niet werkt en wat er gebeurt als je verschillende soorten meel wilt mengen... Maar, ook daar is een oplossing voor bedacht. Begin april ga ik samen met Natasja een broodbakcursus doen.   

Benthe bakt regelmatig haar eigen broodje... 

Los Penasquitos canyon

En om ook nog een beetje in beweging te zijn en van de prachtige omgeving te genieten hebben we een wandelcluppie opgericht en gaan we met een aantal dames elke maand een lange hike doen. We hebben er al 2 achter de rug. De eerste keer een enorme berg die ik samen met Lieke heb beklommen. De 2e keer met Margot door een mooie canyon gewandeld met halverwege een mooie waterval. Onderweg kwamen we een slang tegen die lekker dwars over het hele pad lag. Whaaaaaa!!!! We moeten echt nog even een goede strategie bepalen voor een volgende keer, want hetgeen we nu hebben toegepast was niet de beste denk ik... Margot maakte al gillend een soort van dansje dat haar binnen een paar seconden meters verder bracht en mijn lijf had gewoon zelf besloten stokstijf te blijven staan op zo'n 10 cm afstand van de slang... (ja, we zagen hem een beetje laat, valt niet zo op als er ineens een dun lijntje over het zandpad loopt). Thuis even gegoogeld wat je dan eigenlijk moet doen en het advies is vooral veel lawaai te maken als je wandelt, dan gaan de slangen van je weg. Nou waren wij zo druk aan het kletsen dat we heel die slang niet hadden gezien, maar dat is dan blijkbaar niet genoeg herrie. En een andere belangrijke tip: don't panic! Dat is ook niet helemaal gelukt... 
Belangrijke les is in ieder geval dat al die vele bordjes (waarvan we al vaak hebben gedacht Jahaaaa, nou weten we het wel dat hier slangen kunnen zitten) er dus toch niet voor niks staan. Het is de 2e slang al die we hier gezien hebben, dus ze zitten er echt... Als dat ook geldt voor de vaak aangekondigde mountain lions moeten we dat wandelen misschien nog eens heroverwegen... 

In de weekenden gaan we nog altijd veel op pad. Wel wat minder dan in het begin. Maar als we niet (ver) weg gaan, gaan we wel altijd even naar het strand hier vlakbij om te spelen en te surfen of even naar de speeltuin, die ook aan het strand ligt. Het blijft gewoon heerlijk om zo veel tijd met elkaar te hebben in deze omgeving. De afgelopen weken hebben we en aantal keer gewandeld, zijn we naar het Safaripark geweest, veel op het strand geweest, een aantal etentjes gehad met andere gezinnen en hebben we Stijn (3,5) en Anne(2) te logeren gehad, heel gezellig! Bart is ook nog een avond op stap geweest met alle mannen en toen hebben de vrouwen en kinderen met elkaar pannenkoeken gegeten. 

Seaport Village 

 

Het weekend van mijn verjaardag zijn we een lang weekend naar Joshua tree geweest. Na lieve verjaardagskadootjes, tekeningen en liedjes van Bart en Benthe 's ochtends vroeg zijn we die kant op gegaan. We hadden een mooi huisje geboekt en toen we daar aankwamen bleek het niet zomaar mooi; het was echt fantastisch! Een prachtig plekje middenin de woestijn. En we hadden er ook nog eens heerlijk weer bij. Het huisje had een veranda met waanzinnig uitzicht, een hangmat in de tuin en 's avonds een prachtige sterrenhemel. 's Nachts hoorden we allerlei beesten gillen en na even googelen ontdekten we dat we kennis hadden gemaakt met coyote's. Wat wil je nou nog meer op je verjaardag/Valentijnsdag??  
Het Joshua tree park (bekend om de typerende Joshua trees die alleen hier groeien) is heel mooi. We hebben lekker gewandeld en zijn in Palm Springs met de kabelbaan naar boven gegaan. Dan zie je pas goed hoe de omgeving er daar uitziet; een klein bewoond gebiedje in een enorme onherbergzame woestijn. Wat heeft mensen bezield om daar ooit een huis te gaan bouwen? 's Avonds hebben we gegeten in een bar uit de ouderwetse cowboyfilms. Countrymuziek op de achtergrond, grote grill waar ze buiten het vlees op klaar maken, grote pullen bier en alleen maar cowboys om ons heen (en die waren niet vanuit toeristisch oogpunt zo gekleed...). 

 

 

De volgende dingen die op de planning staan zijn oa nog meer bezoek; In april komen mijn ouders deze kant op en zullen we met hun ook nog wat uitstapjes maken. En in mei hebben we een weekje Hawaii geboekt. We hebben eens serieus met de planning op schoot gezeten, want we willen nog zo veel doen hier! En zoals ik al eerder heb geschreven: de tijd vliegt hier echt voorbij. Opa zei altijd dat de dagen sneller gaan als je ouder wordt. Dus of de dagen aan deze kant van de oceaan gaan gewoon sneller, of we worden echt oud... Maar hoe dan ook, de 18 maanden die ons hier gegund zijn zijn eigenlijk te kort voor alles wat we nog willen doen. We wilden misschien ook nog naar Nederland komen in juni, maar het werd echt te veel. En toen de keuze óf Nederland óf Hawaii op tafel lag heeft Nederland het afgelegd. Aan de ene kant heel jammer, want we willen iedereen ook wel heel graag weer even zien. Maar aan de andere kant zijn we ook weer niet zo vreselijk lang weg en hebben we eigenlijk de conclusie getrokken dat we de tijd die we hier hebben ook beter hier kunnen besteden. En wat ook heeft meegespeeld is dat we van anderen ook wel horen dat het best tegenvalt om korte tijd in Nederland te zijn. Met een jetlag van jewelste ren je van hot naar her om iedereen veel te kort te zien en in de tijd dat wij er dan zijn moeten jullie allemaal werken, dus is de kans ook groot dat we uiteindelijk niet eens iedereen kunnen zien. Voor Benthe is dat ook een behoorlijke aanslag, dus hebben we gekozen voor een relaxed weekje Hawaii ipv een hectisch weekje in Nederland. We hopen wel eind van het jaar rond de feestdagen in Nederland te zijn. 


En dan nog even in de categorie verbaas en verwonder je (we komen ze nog dagelijks tegen!). 
Ik ben op echte Amerikaanse wijze aangehouden op de weg. Ik reed ook een keer in Bart zijn auto en meteen was het raak. Omdat die auto splinternieuw is hebben we geen nummerborden, maar alleen een klein papiertje achter de voorruit. Dat was de reden dat ik werd aangehouden (het papiertje werd even gecheckt). Maar dat wist ik natuurlijk nog niet toen ik ineens die sirenes in mijn achteruitkijkspiegel zag... We hadden het al regelmatig gezien dat mensen met veel machtsvertoon (sirenes, lampen, en door een megafoon wordt omgeroepen dat je immediately moet stoppen) van de weg worden gehaald. Maar dan denk je toch dat het op z'n minst met drugs beladen auto's zijn die vanaf de Mexicaanse grens al achtervolgd zijn... Maar ik reed dus gewoon nietsvermoedend, mij van geen kwaad bewust en met mijn schoonouders achterin naar huis toen er ineens een politie auto kwam bumperkleven en mij met alle genoemde toeters en bellen van de weg haalde. Das even schrikken... Eerst heb ik me als een braaf schoolmeisje uit laten leggen dat je RECHTS van de weg met stoppen als je wordt aangehouden. Dat wist ik wel uit mijn pas behaalde theorie examen voor het Amerikaanse rijbewijs. Maar ik reed op de linker baan vlak voor een drukke kruising en het leek me niet verstandig om de vier drukbezette banen rechts van mij dwars over de kruising over te gaan steken om netjes rechts te stoppen. Dus ik sloeg linksaf op de kruising om daar dan rechts van de weg te stoppen. Dat was niet de bedoeling heeft de Sherif mij streng uitgelegd. Ik ben de discussie maar niet met hem aangegaan (al was het alleen maar omdat mijn Engels niet zo heel veel meer voorstelt met een hartslag van >200 en een boze politieman aan mijn raampje...). Maar goed, na al dat machtsvertoon was er dus verder helemaal niks aan de hand. 
Weer dat kenmerkende verschil tussen de aardige, behulpzame, hoffelijke gemiddelde Amerikaan en het norse, bureaucratische, dominante en chagrijnige overheidspersoneel.

Om dan nog even terug te komen op de vriendelijke Amerikaan. Het is echt bijzonder hoe goed mensen alles van je onthouden. Bij de dokter, tandarts, dansschool, crèche, buren op straat, mensen in de supermarkt, overal weten ze na 1 keer ontmoeten je naam en vrijwel altijd komen ze terug op wat je de vorige keer verteld hebt of vragen ze hoe iets gegaan is of zo. Het lijkt soms wat overdreven, altijd dat enthousiaste gedoe, maar zoals ik al eerder eens heb geschreven geeft dat de dag eigenlijk een veel positievere flow dan we in Nederland gewend zijn. En dan zijn ze ook nog eens echt geïnteresseerd en onthouden alles wat je gezegd hebt. Hoe komen we er in Nederland toch bij dat Amerikanen zo oppervlakkig zouden zijn??!! Ik denk alleen omdat wij Nederlanders niet om kunnen gaan met (oprecht) enthousiasme...

Verder wordt het hier ook lente! Hoewel het hier het hele jaar redelijk stabiel weer is kent de natuur hier toch ook echt zijn seizoenen. Toen we hier in oktober aankwamen waren er veel herfstkleuren en nu worden de dagen langer (de tijd is ook afgelopen weekend verzet), wordt het gemiddeld een paar graden warmer, worden de bomen groen en begint alles te bloeien. En we zien hier niet de geitjes en koeien in de wei met hun jongen, maar wel de zeehonden met hun jongen op het strand. En de walvissen zwemmen langs de horizon met hun jongen weer richting het noorden. Niet dat je die dan letterlijk ziet, maar je ziet soms wel een spuitje water of een staart langs de horizon en aangezien ze van links naar rechts zwemmen weet je dat ze met hun jongen weer op weg zijn naar huis. Heel bijzonder...

                      


Tot slot gaan we bij deze dan ook maar eens toegeven dat we echt te vaak sushi eten. Het bewijs werd afgelopen week geleverd door Benthe die ineens met stokjes haar sushi begon te eten... 

Een mooie afsluiter... 

Weer genoeg tekst voor deze keer. We hopen dat het bij jullie allemaal goed gaat. 

En ja, ondanks dat we het hier heerlijk hebben missen we jullie allemaal natuurlijk wel heel erg! 

Liefs