We zijn er weer. Thuis... In Nederland, tussen de mensen die we zo gemist hebben, in ons eigen huis, in onze vertrouwde omgeving. Maar THUIS is een rekbaar begrip geworden. En ook wel een begrip om eens bij stil te staan wat het nou eigenlijk betekent. Maar goed, laat ik die hele filosofische benadering waar wij inmiddels al weken over nadenken maar achterwege laten en beginnen bij het begin. Of eigenlijk het einde.
Tranen met tuiten toen we in San Diego de spullen hadden gepakt, afscheid namen en die ochtend de deur achter ons dicht trokken, de straat uit reden en met z'n viertjes richting vliegveld gingen. Benthe juichend en zingend op de achterbank, blij dat we naar opa en oma zouden gaan, Anouk makkelijk en tevreden als altijd, niet wetend dat we haar geboorteland gingen verlaten en op korte termijn Nederlander van haar zouden gaan maken. En wij met onze eigen gedachten, moeite met het afscheid maar verheugend op de thuiskomst.
En wij maar denken dat de expat-kater aan ons voorbij zou gaan, we hadden toch zo'n zin om naar huis te gaan! We dachten thuis te komen van een heerlijke lange vakantie, was in de machine en klaar.
Maar dat viel wel even tegen. Natuurlijk was het fijn iedereen weer te zien, het groene Oosterbeek tegemoet te rijden en thuis te komen tussen de welkomstbloemen en kaarten.
Maar eenmaal met z'n vieren thuis zakte de moed ons in de schoenen. Het lijkt niet te kloppen dat we met z'n vieren in dit kleine huisje wonen en de impact van huurders in huis hadden we ook behoorlijk onderschat. De eerste dagen werd het al niet veel beter toen we het bere koud hadden en het bijna onmogelijk leek internet en telefoon werkend te krijgen, alles geregeld te krijgen bij gemeente, verzekeringen, en allerlei zinloze instanties waar we het bestaan niet eens van wisten. En tel daar dan nog een aantal slapeloze jetlag-nachten, gevolgd door 2 zieke kinderen, gevolgd door een 2 weken durende keelontsteking van Bart bij op en het feest was compleet. Nee, zo hadden we het ons niet voorgesteld.
Maar goed, laat ik niet meer klagen dan nodig... We hebben onszelf weer bij elkaar geraapt en sindsdien gaat niet de tijd indrukwekkend snel, maar vooral de ontwikkelingen in ons leven. Bart maakte (toen hij ein-de-lijk weer beter was) meteen een vliegende start op z'n werk, binnen 3 weken was ons huis verkocht, binnen 6 weken had ik een baan en als klap op de vuurpijl hebben we afgelopen week ook een nieuw huis gekocht en een huurhuis geregeld voor de komende maanden. Zo, dat doen we 'even' in 3 maanden tijd.
Ons gevoel van de huidige situatie is heel dubbel. We voelen ons absoluut gezegend dat dit ons allemaal gegund is, maar wat gaat het hard en wat lijkt de ontspannen tijd in San Diego, zonder stress, zonder zorgen al weer ver weg... Alles staat nu zo op z'n kop dat het ook wel moeilijk is het te blijven overzien, laat staan er van te genieten. Per 1 september moeten we uit ons huis zijn, wonen we tijdelijk in een huurhuis, begin ik met mijn nieuwe baan en moeten de kinderen naar de nieuwe opvang.
Het relaxte leven in San Diego en alle voornemens om dat gevoel vast te houden, prioriteit te geven aan ontspanning, aan elkaar en aan ons gezin, zijn al niet veel meer dan een verre herinnering. Het is druk, hectisch en onzeker en dat zal de komende maanden zo blijven. De spullen die met de verhuisvracht uit San Diego zijn gekomen hebben we niet eens meer uitgepakt, want we hebben de komende maanden nog 2 verhuizingen voor de boeg.
Maar uiteindelijk geeft het ook weer energie, prijzen we ons gelukkig met alle voorspoedige ontwikkelingen en hebben we zin in ons nieuwe leven, nieuwe huis, nieuwe baan, nieuwe start.
Met de kinderen gaat het gelukkig heel goed. Voor Benthe was de overgang naar Nederland, op wat verbazingen na over de taal, de nieuwe school, het nieuwe huis en haar nieuwe bed heel makkelijk. Ze paste zich gelijk aan en had het vanaf dag 1 helemaal naar haar zin op de peuterspeelzaal en de peuterdans.
Anouk leek wat meer last te hebben van alle veranderingen. Had een hardnekkige jetlag, gevolgd door gekwakkel met verkoudheid en slechte nachten, maar daarna werd ze weer zo makkelijk als we van haar gewend waren.
We krijgen van iedereen natuurlijk veel vragen of we kunnen wennen en of we San Diego erg missen. Dat we het relaxte leventje en het mooie weer missen moge duidelijk zijn. Maar verder komen we ook grappige dingen tegen in de categorie 'verbaas en verwonder je'!
De eerste dagen was vooral Benthe heel verbaasd over alles. 'Mama ze praten hier allemaal als thuis (oftewel: Nederlands)!' en 'Gaan we lopen naar de winkel??!!' En juichend zat ze in het fietsstoeltje, zoiets leuks had ze nog nooit meegemaakt. Naar iedereen die we tegenkwamen riep ze, 'kijk eens wat een mooie stoel!'. En maar denken dat dat heel bijzonder was, want dat hadden we nog nooit eerder gedaan.
Het viel ons meteen op het vliegveld al op dat de service standaarden hier inderdaad zo veel anders zijn dan in Amerika. Geen voorrang als je met 2 kleine kinderen aan komt, geen hulp als we lopen te zeulen met de enorme hoeveelheid bagage en al helemaal niemand die gedag zegt of een vriendelijke opmerking maakt over wat dan ook.
Maar zo fijn dat we weer lopend of op de fiets naar het dorp kunnen, leuke winkeltjes onderweg, lekkere bakker, vertrouwd eten en weer lekker knus en kneuterig op een gezellig terrasje voor een drankje of een ijsje. Mits het weer een beetje meezit natuurlijk...
Wat mijzelf tijdens die eerste paar fijne wandelingetjes het meest opviel en stoorde (nog steeds trouwens) is de enorme hoeveelheid afval en vooral hondenpoep die hier op straat ligt, midden op de stoep, in onze eigen voortuin, op het schoolplein, ... overal... Ineens valt me dat zo op en vind ik het echt heel erg onbeschoft zoals daar in Nederland mee wordt omgegaan. Amerika was wat dat betreft wel een stuk schoner en socialer.
En verder mis ik wel de comfort dingen, zoals 'drive through' pinnen en koffie halen, altijd ruimte genoeg (in de breedste zin van het woord), boodschappen die voor je worden ingepakt en overal een toilet. Dat laatste word je je pas bewust van met een kleuter aan je zijde die altijd moet plassen als het even niet uitkomt. In Amerika geen probleem, daar is altijd een wc binnen handbereik.
En ik kan nog allerlei dingen opsommen, maar ik denk dat het volgende voorbeeld van een donderdagochtend in een van de eerste weken wel genoeg zegt...
Helemaal in de veronderstelling dat we wel weer gewend waren in het vertrouwde landje en ons vertrouwde dorp, vertrok ik op een donderdagochtend om Benthe naar de peuterspeelzaal te brengen en daarna boodschappen te gaan doen met Anouk. Het was markt, zo'n leuk Nederlands gebruik. Maar daardoor was de toch al te kleine parkeerplaats bomvol; geen enkele mogelijkheid om mijn kleine blikkie te parkeren.
Ja, eindelijk een plekje van iemand die weg ging, maar bij het uitstappen blijkt dat zo krap (hoe kan dat met een klein peugeotje..?) dat ik de Maxicosi met Anouk niet uit de auto kon krijgen. Dus Anouk wat onhandig uit de auto gewurmd, zonder Maxicosi, en in de draagzak meegenomen. Rennen door de regen, eerst Benthe weg gebracht en vervolgens maar doorgelopen naar de supermarkt om te voorkomen dat ik opnieuw een parkeerplek zou moeten gaan zoeken, maar dat was dus wel een eind lopen, door de regen...
Boodschappen gedaan, grote hoeveelheden want bv zo'n 1 literpak melk of yoghurt is zo op, dus daar hebben we veel van nodig! Tassen vergeten en die krijg je er hier niet bij (wat overigens wel positief is, gezien de hoeveelheid plastic die daarvoor nodig is, maar het zat nog effe niet in mijn systeem), dus stond ik mijn eigen boodschappen in te pakken in een grote doos. Kom ik er te laat achter dat die doos niet in het kabouterformaat winkelwagentje past. Dus met Anouk in de draagzak op mijn buik en een veel te grote doos met veel te veel boodschappen op mijn arm, wederom door de regen terug naar mijn auto. Past die doos ook niet in mijn auto aangezien de kinderwagen al de heeele achterbak innam!!!
Dus alles los in de auto geflikkerd, Anouk weer met hangen en wurgen in d'r stoeltje gekregen en eindelijk naar huis... En dan thuiskomen en tot de ontdekking komen dat de enorme hoeveelheid boodschappen niet in onze koelkast past... Hoezo cultuurshock...
En wij maar denken dat we lekker Nederlands waren gebleven en het wennen allemaal wel mee zou vallen... Wat hadden we het toch luxe daar in de US, wat is een beetje ruimte in een land toch fijn, wat is het hier toch kneuteren af en toe en wat kunnen we daar (soms) ook wel weer van genieten...
Dit was het dan... Dit is mijn laatste verhaal op deze site. Ik vond het fijn onze avonturen van me af te kunnen schrijven en vond het helemaal fijn om regelmatig te horen dat jullie als lezers ook hebben genoten van mijn verhalen. We zijn weer thuis, omringd door lieve vrienden en familie en dat is heerlijk. We hebben nog wat hobbels te nemen maar we kijken ook enorm uit naar ons nieuwe leven hier.
Wat hebben we genoten van 18 maanden San Diego, wat zijn we dankbaar dat dit ons gegund was, wat hebben we het heerlijk gehad en wat zijn we blij met al die fantastische herinneringen die we voor altijd zullen koesteren!
Heel veel liefs van ons
 |
| De allerlaatste foto in San Diego... een leeg huis, koffer gepakt, klaar om te gaan. Bye Bye San Diego!! |
