Wat een hectische weken zijn het geweest. Sinds de pre-assignment trip hebben we zo veel werk verzet dat ik bijna niet meer kan navertellen wat dat allemaal was. We hebben afscheid genomen op ons werk, afscheidsbezoekjes gehad met vrienden en familie, een afscheidsborrel gehouden, afscheid genomen van de gastouder; we waren eigenlijk voortdurend bezig met afscheid nemen. Dat is enerzijds niet leuk, maar aan de andere kant brengt het ook iets bijzonders. Je beseft wie er belangrijk voor je zijn, wie je gaat missen en wie er allemaal aan ons denken in deze tijd. En dat is een fijn gevoel.
Verder hebben we in die periode nog een waanzinnige hoeveelheid formulieren ingevuld en even zoveel instanties gebeld/gemaild om alles geregeld te krijgen. De tijd is voorbij gevlogen en ineens waren we bij de laatste dagen aangekomen. Toen dus nog inpakken; 180 kg werd door de verhuizers opgehaald en 6 grote koffers plus nog maximale handbagage ging met ons mee in het vliegtuig. En daar zit dan alles in... Of in ieder geval dat waar we het hier mee moeten doen. De rest van onze spullen staat in Winterswijk op zolder.
De auto's zijn verkocht. Ons huis is ontdaan van alle persoonlijke spullen en hebben we netjes schoon achtergelaten. Als het goed is komen er vanaf januari huurders in.
Op vrijdag 25 oktober was het zo ver. We hadden Onno gevraagd ons naar Schiphol te brengen en verder iedereen om ons heen instructies gegevens dat we niemand wilden zien op Schiphol om emotionele taferelen te voorkomen. Alleen mijn vader kwam vanuit Winterswijk om een aantal koffers te brengen, want we pasten niet met alle bagage in 1 auto. Achteraf zijn we blij dat we dat zo gedaan hebben. Hoewel alles soepel verliep is het toch spannend om dan uiteindelijk te vertrekken. De laatste knuffel van mijn vader en van Onno waren al emotioneel genoeg. Dus hoe jammer sommigen om ons heen het ook vonden dat we geen uitzwaai commité wilden, dit was echt het beste voor ons.De vlucht ging goed. Natuurlijk is het een lange zit, maar Benthe deed het prima, heeft lekker een poosje geslapen en verder de show gesteeld door met haar pietenmuts op door het vliegtuig te paraderen. Het was fijn dat we samen al de pre-assignment trip hadden gedaan; daardoor wisten we nu de weg naar de bussen, naar de huurauto en... van LA naar San Diego.
En rond 17 uur lokale tijd stonden we ineens voor de deur van ons huis. Voor diezelfde deur stond ook een superleuke verrassing; een welkomstpakketje van Ilse en Gijs. Zij hadden dat geregeld via vrienden van hun (Colette en Armand) die toevallig ook voor ASML werken en hier wonen.
En zo stapten we dus ons nieuwe leven in.
Nadat we ons huis even snel hadden bekeken moesten we meteen over tot de orde van de dag; boodschappen. En een paar uur later hadden we gegeten, ons huis een beetje ontdekt, Benthe in bed gelegd en waren we kapot...
 |
| Gluren bij de buren.... |
De dagen daarna stonden in het teken van ontdekken. En hoewel De VS een 'normaal' westers land is en niet zo heel veel lijkt te verschillen van ons land, vallen we toch van de ene verbazing in de andere. Zo is de bank nogal ouderwets geregeld; je kan bijna niks online doen, je betaalt grote bedragen met een papieren cheque en als je de credit card gebruikt moet je eind van de maand zelf zorgen dat de betalingen daadwerkelijk gedaan worden. En big brother is watching you: er bestaat een soort landelijke database waar iedereen op kan zoeken hoe betrouwbaar iemand is in zijn betalingen. Dat noemen ze een credit check. Als je grote aankopen wilt doen met je credit card, kan de verkoper dus eerst even checken of jij wel netjes al je betalingen hebt gedaan in het verleden.
Winkelen is hier ook een heel andere beleving dan wij gewend zijn. Er zijn met name enorme warenhuizen waar je vrijwel alles kunt krijgen. Er zijn overal in de stad winkelcentra, die ogen als grote industrieterreinen. De afstanden tussen de verschillende winkels zijn enorm, dus je gaat met de auto van de ene winkel naar de andere. Maar meestal hoef je maar naar één winkel, omdat ze alles door elkaar verkopen. De Costco is een verhaal apart. Dat is de Amerikaanse Makro. In de normale winkels zijn de verpakkingen al enorm, maar bij de Costco weet je helemaal niet wat je ziet! Werkelijk ENORME verpakkingen van alles wat je bedenken kunt. En totaal onoverzichtelijk; de motorolie staat naast de handdoeken en de waterkokers staan naast de sportschoenen. Je kan het zo gek niet bedenken of ze hebben het. De uitdaging is alleen om te vinden waar het ligt, want je legt nogal wat kilometers af als je aan het zoeken raakt.
Tegenover ons appartementencomplex ligt een winkelcentrum met de meest benodigde winkels. In ieder geval 2 supermarkten; één normale waar alles redelijk betaalbaar is en één biologische, waar alles schreeuwend duur is. In de meeste produkten hier zitten grote hoeveelheden zout en/of suiker. En nog grotere hoeveelheden conserveringsmiddelen, antibiotica en groeihormonen. Zo is de melk minstens een maand houdbaar, het brood idem dito, zijn de kipfilets groter dan ik ooit een kip heb gezien, glimmen de paprika's alsof het spiegels zijn en zijn de avocado's zo groot als een handbal. Omdat we het belangrijk vinden niet harder te groeien dan strikt noodzakelijk en met een gezond hart terug te komen maken we er een zoektocht van om zo gezond mogelijk te eten. Dat betekent dus toch meestal naar de dure biologische supermarkt, hoewel biologisch zout en suiker natuurlijk net zo slecht zijn... het blijft dus zoeken en ook in de biologische winkel alle etiketten lezen. Maar goed, na een paar dagen wordt het al makkelijker en over een tijdje weten we denk ik wel welke producten we wel en niet willen eten en waar we ze moeten kopen.
En ja, ook wij gaan met de auto boodschappen doen. Het winkelcentrum ligt dan wel tegenover ons appartementencomplex, maar het is best een grote afstand. En als je al besluit dat lopend te gaan doen, kan je vrijwel geen boodschappen doen omdat je het met die grote verpakkingen niet even onderin de buggy of in je rugzakje stopt.
Een andere boeiende ervaring was het kopen van de auto. De lease auto die we straks krijgen is een Ford Explorer. Nou hebben we een 2-car-garage, maar zo'n Explorer is een soort tank op wielen, dus we moesten even rekenen wat daar nog naast past. Je kan hier grofweg kiezen uit een opgeblazen sedan of een SUV. Er rijden wel wat kleinere auto's rond, maar je ziet ze niet veel. Daarbij komt dat een beetje kreukelzone niet verkeerd is tussen al die enorme trucks op de weg. Dus, een acceptabele SUV uitgezocht:
Ook in het proces om een auto te kopen hebben we ons verbaasd over de ouderwetse gang van zaken. We hadden om 10 uur 's ochtends besloten dat we deze auto wilden hebben. Om 16 uur 's middags waren we pas thuis... In de uren daartussen heeft de verkoper ons het ene formulier na het andere laten ondertekenen (geen idee wat we allemaal getekend hebben) en liep de verkoper eerst zelf steeds maar heen en weer van kantoor naar kantoor, hier om een formulier te halen, daar om het weg te brengen en voor elke stap had hij toestemming van zijn manager nodig. Vervolgens was hij klaar met ons en moesten wij nog langs verschillende kantoren om nog meer formulieren in te vullen en uiteindelijk te betalen (met papieren cheque...). We hebben het meest gelachen om een formulier van bijna een meter lang, op doordrukpapier met zo'n geel en roze velletje er achter, dat uit een jaren-80 printer kwam rollen en waar die meneer eerst even ruim de tijd nam om het geperforeerde randje aan beide zijden af te scheuren. Om vervolgens nog eens zo'n 10 plekken te markeren waar we beiden moesten tekenen.
Maar goed, uren wachten, heen en weer lopen en verstoppertje spelen met Benthe later reden we weg met onze eigen auto!De lease auto komt over een paar weken pas. Tot die tijd rijdt Bart in een vreselijk ordinaire rode Dodge. Ik vind hem verschrikkelijk, maar Bart is zo blij als een kind...
We hebben heel veel inkopen gedaan de afgelopen week. Voor het huis (gelukkig hebben ze Ikea!), de auto, telefoons, speelgoed voor Benthe enz enz. Voorlopig hebben we alles wel. Komende week komen onze spullen aan die door de verhuizer vervoerd zijn. Dus dan kunnen we ons huis nog meer aankleden met onze eigen persoonlijke spullen. Het huis bevalt goed. Een lekker plekje, prima locatie, genoeg ruimte. Waar we wel erg aan moeten wennen is dat alle apparaten hier heel veel herrie maken. De wasmachine, droger, koelkast, stofzuiger, afzuigkap enz. Om gek van te worden... De monteur van de vaatwasser verontschuldigde zich er voor, maar zei dat de gemiddelde Amerikaan denkt dat een apparaat pas werkt als het herrie maakt.
Donderdag was het Halloween en waren we uitgenodigd voor een Halloween poolparty hier op het appartementencomplex. Dus Benthe in een leuk heksenjurkje gehesen en zo wat andere ouders en kindjes ontmoet.
Dat was gezellig en wie weet komt er meer uit nu we de eerste contacten hebben gelegd.
We zijn ook even bij de kinderopvang geweest. Benthe kan daar vanaf 1 december terecht voor 2 dagen in de week. En ze vond het er meteen al geweldig! Ze rende gillend en juichend rond en wilde niet meer mee naar huis. Dat komt dus wel goed straks.
Verder is Bart al aangesloten bij een hardloopclubje en zit ik nog in de procedure voor vrijwilligerswerk bij Make a Wish. Ik wil ook nog naar een sportclub gaan kijken, maar valt niet mee om iets te vinden dat niet in het weekend is. En volgende week ga ik met Benthe naar peuterdans. Kijken of ze dat leuk vindt.
Vrijdag moest Bart de eerste dag werken. Dat was wel even wennen. 3 weken waren we inmiddels samen geweest en nu begon het echte leven dan hier. Zijn dag bestond vooral uit kennis maken en zijn werkplek in orde maken. Komende week zal er meer gebeuren en zal hij er ook zelf wel een keer iets over schrijven.
Tussen de bedrijven door hebben we een aantal keer met Nederland geskypt. Zo kon Benthe leeuwen nadoen met opa in Enschede en In de maneschijn zingen met oma in Winterswijk. Benthe heeft wel in de gaten dat we afscheid hebben genomen van de mensen thuis. Ze roept steeds nog 'Doei opa, doei oma, doei Saar, doei Fien', enz.
Het weekend zijn we er op uit gegaan. Zaterdag naar Julian. Een historisch dorpje dat bekend staat om zijn appelboormgaarden waar je zelf appels kunt plukken. Helaas was daarvoor het seizoen voorbij, maar het is zowieso een heel leuk dorpje om te zien. En ze hebben er bijzonder lekkere appeltaart! De weg erheen was al prachtig, maar we kozen een andere weg terug en die was echt adembenemend. Wat een natuur. En hoewel het hier voor ons gevoel lente is (felle zon met een fris briesje, zo'n 20 graden), kent de natuur hier wel echt de seizoenen en hebben de bossen nu de echte herfstkleuren. Maar dan met strakblauwe lucht en felle zon. Fantastisch om te zien. En dat allemaal net buiten de stad, je rijdt zo het paradijs in.
Zondag zijn we naar het strand geweest, Mission Beach. Dat is de omgeving waar Bart zijn hardloopclubje loopt, dus daar hebben we even gekeken en verder met Benthe op het strand gespeeld. En 's avonds sushi gegeten in een tentje dat we met de pre-assignment trip al ontdekt hadden.
Nou, ik kan nog veel meer vertellen, maar ben bang dat als ik het verhaal nu NOG langer maak er straks niemand meer is die het leest... Dus tot de volgende keer!! En zoals Benthe nu al roept: Bye Bye!!!
